Ben ağlamayı severdim normalde,bence rahatlamanın en iyi yollarından biriydi ağlamak. Yağmur bile bu yüzden oluşurdu benim teorimde .Bulut kıskanırdı güneşi onun parlaklığını, sıcaklığını. Kimsenin kendisini sevmediğini düşünürdü,varsa yoksa 'Güneş' derdi bulut kıskançlıkla. Ama güneş o kadar iyiydi ki onu ne kadar kıskandığını,ona imrendiğini söylemedi. Bu yüzden bulut hep içine atardı üzüntülerini, kıskançlığını sevgiye olan hasretini. Ama gün gelipte buna dayanamaz hale geldiğinde kendini gösterirdi bulut. Güneşin önüne geçer ve ağlardı. Tüm gücüyle insanlığa güçlülüğünü kanıtlamak istercesine.