Είμαστε η γενιά της τέχνης.Η γενιά του χάους,της αμφισβήτησης,του νέου "όχι",αλλά και η γενιά του άγχους,του "βαριέμαι",της τεχνολογίας,των αλλαγών,της μετάβασης.Είμαστε γκέι,λεσβίες,τρανς,μπαι κι οτι άλλο υπάρχει,είμαστε κουκουλοφόροι,αναρχικοί,παραβάτες και γκραφιτάδες.Έχουμε πράσινα,ροζ,μπλε,τιρκουάζ μαλλια,κοτσιδάκια,μοϊκάνα,χωρίστρα,αφάνα,τζίβες,χτενισμένα και αχτένιστα.Έχουμε πάνω μας τατουάζ,σκουλαρίκια,αλυσίδες και δαχτυλίδια. Φοράμε σκισμένα τζιν,μεγάλες μπλούζες,σκούφο το καλοκαίρι,κοντομάνικο το χειμώνα,διαφορετικές μεταξύ τους κάλτσες,σταράκια μεταμορφωμένα σε σημειωματάρια και μπλοκ σχεδίου,χωρίς κορδόνια.Βλέπουμε τα παλιότερα κινούμενα σχέδια τα πρωινά του σαββατοκύριακου πριν ή μετά το φροντιστήριο,ακούμε ραδιόφωνο,θυμόμαστε καλά πως ειναι μια κασέτα και μια δισκέτα αλλά ξέρουμε να χειριστούμε άψογα ο,τι καινούριο κυκλοφορεί σε γκατζετ χωρίς το manual δίπλα. Είμαστε η γενιά του νέου συστήματος του οποίου αποτελούμε πειραματόζωα.Έχουμε κατάθλιψή,φοβίες,άγχος,παθαίνουμε εύκολα κρίσεις πανικού,κλαίμε,νευριαζουμε και γελάμε ταυτόχρονα,λέγοντας "το χω κάψει",αρκετά συχνά ώστε να πείσουμε τον εαυτό μας.Έχουμε τόλμη,θάρρος,θράσος, ευγένεια,γοητεία,μίσος και αγάπη για τον κόσμο,όλα ταυτόχρονα.Καίμε την Αθήνα,τη σπάμε,τη ζωγραφίζουμε,την αγαπάμε,την ερωτευόμαστε,περιπλανιόμαστε στα στενά της,χανόμαστε, βρισκόμαστε,μισούμε το μετρό αλλά δεν μπορουμε χωρίς αυτό.Πιστεύουμε σε κάτι αλλά όχι πάντα σε έναν θεό.Διαβάζουμε,αλλά δε γράφουμε ποτέ καλά.Δε διαβάζουμε ποτέ,αλλά γράφουμε καλά.Έχουμε λίγους φίλους,αλλά πολλές παρέες.Σκαρφιζόμαστε ισχυρά και ηχηρά συνθήματα,αλλά αφήνουμε να τα καταπνίξουν. Θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο όσο τίποτα,αλλά είμαστε εξαντλημένοι.Είμαστε νέοι,αλλά νιώθουμε να γερνάμε. Είμαστε θλιμμένοι,αλλά χαμογελάμε,γελάμε και περνάμε καλά με τους φίλους μας.Μετατρέπουμε κάθε ίχνος θλίψης μας σε τέχνη.Είμαστε η γενιά των αντιφάσεων.Η γενιά του "ναι,αλλά..".Η γενιά του πόλεμου και η γενιά της ειρήνης. Είμαστε ονειροπόλοι,καλλιτέχνες και ταξιδευτές.