Herkesin bir hikayesi vardır; kısa ya da uzun. Ve bu hikayelerin bi başlangıcı vardır. Bazı insanlar 'benim gibileri' hikayesinin başlangıç noktasını bilmediği için başlamadan biter. Bu aslında acı bi durum gibi gözüksede esasında öyle değildir. Çünkü eğer bi'insan hikayesinin başlangıcını bilmiyorsa zaten gerisinde de pek umut yoktur. Lâkin benim şöyle bi'ayrıcalığım var; ben hikayemin birkaç kesitini yaşamış bulunmaktayım. 

Eğer kesitlerin devamı gelseydi,anılarım şuan ki gibi yüzümü güldürmez aksine beni hüzünlendirirdi. Ama hayatımda şöyle bi çelişki var ki; yaşımdaki birisi benim yaşadıklarımı yaşasaydı eğer bunu kaldıramazdı,yıkılırdı ve şuan benim bu durumla gurur duymam gerekirken,kendimce böbürlenmem gerekirken,utanç duyuyorum. Evet, çelişki dediğim şey bu. Utanç yanında hüzünü getirmez mi? Benim için pek de öyle değilmiş meğer,bunu anladım. 

Tecrübeler yanında pişmanlıkları getirir derler. Tek pişmanlığım; beni korkutan olaylara karşı gözlerim kapalı karışılık verdim. Öyle sımsıkı gözlerimi kapattım ki kimse korktuğumu gözlerimden anlamasın diye. Şimdi diyorum, keşke açsaydım belki onların benden daha çok korktuğunu görecektim. 

Sesler duyuyorum biraz,biraz.. 'Ya sen ne yaşamış olabilirsin ki?' gibi birtakım şeyler. "Ne yaşamış olamam?"diye cevaplıyorum ben de. Bütün bokları yedim arkadaşlar, hepsini. Aklına gelenden fazlasını yaptım. 

Şimdi diyorum ki biraz durdurabilirim bence kesitlerimi bence biraz dinlenebilirim. En azından bir süre gözlerimi dinlendirebilirim. Ellerime,ayaklarıma,dudaklarıma,bedenime ve ruhuma sahip çıkabilirim. 

Hayır ilgi çekmeye çalışmıyorum, biraz kafamı boşaltıyorum o kadar.