Biz beraber tek bir kişiydik. 
Ben bu kişinin karanlık yanıydım, o ise aydınlık… 
O benim karanlığımı aydınlatmıştı, ben onun aydınlığını karanlığa yaklaştırmıştım. 
Bir bakıma hem birbirimizi tamamlamıştık hem değişime uğratmıştık. 
Ayrıldığımızda ise birbirimize yaptığımız değişimleri de yanımızda götürerek gitmiştik. 
Ben onun ışığında bir takım gölgeler bırakmıştım, o benim karanlığımda birkaç ışık demeti... 
Şimdi, karanlığım onun bıraktığı tüm ışığı sömürdü, onun aydınlığı benim gölgelerimin kurbanı oldu. 
Kötü olan ise, artık ne tek bir kişiydik ne de sembolize ettiğimiz şeylerin tam bir anlamıydık. 
Arada kalmıştık ve bu arada kalmışlık bizi öldürecekti…