Okuyucuları ikiye ayırırım;
Hatırlamak için okuyanlar ve unutmak için okuyanlar.
-W. Philips 

Sanırım ben unutmak için okuyanlardanım. Okuduğum zaman sadece ben ve karakterler vardır. Ben onları görünmez bir perde arkasından izlerim. Onları görürüm, hissederim, fakat onlar beni göremez. Belki de en iyi yanı budur, okumanın.
Bazen o kadar çok sinirlenirim ki karakterlere, görünmez perdeyi yırtıp hikayeye dahil olurum. Sabırsızımdır, hemen bitirip sonunu öğrenmek isterim. İşin en ilginç yanı ise sonunu görmekten de deli gibi korkarım.
Eh, sonuna geldiğimde bilirim, o kitabı açıpta tekrar okumam. Çünkü bir gerçek vardır, ben kitabı bitirdiğimde görünmez perde kalkar, şaşkınca etrafa bakınırım, karakterler ya yok olmuştur, ya da bana -benim yavaş yavaş kaybolan silüetime- el sallarlar... Bir daha oraya geri dönmeyeceğimi bilirler sanki.

Onları... Unutacağımı...