Kitap karakterleri gibiydi. Kumral kıvırcık saçlar, ela gözler, uzun boy, geniş omuzlar. Boyu benim için çok uzun değildi benimde boyum uzun olduğu için ama sanki onun yanında küçük hissediyordum. Dudağının üstünde beni vardı. Onu izlemeyi seviyordum ki hâla olsa izlerim. Çok kibar konuşurdu, tabi o da küfür ederdi diğerleri gibi arkadaşlarına. Ama kızlara karsı küfür ettiğini hiç duymadım. Çok nazik ve kibar konuşurdu. Kalabalık bir ortamda veya arkasını dönmüş giderken onu diğerlerinin arasında saçlarından tanırdım. O sevdiğim saçlarını kestiğinde onu yürüyüşünden tanımaya başladım. Öyle bir yürüyüş şekli vardı ki okul hesabına atılan o videoda bile onu bulmuştum. Ama saçları... Hayrandım ona. O kadar güzel bukleleri vardı ki hep dokunmak isterdim. O arka sıramda uyurken. Bende saçlarımı düzleştirmeyi bırakmıştım artık kıvırcık gidiyordum. O saçlarını kesince saçlarımı hergün düzlestirmeye devam ettim. Ama asla saçlarımı kestirmeye kıyamadım. Onun dokunduğu saçı nasıl kesebilirdim ki. Ona şiirler yazdım, düşlerimden çıkarmadım orda başka bir hayat kurdum. Sadece biz vardık. Ona defalarca sarıldım ama kokusunu bilmiyorum. Neden rüyalarımızda sarıldığımız insanların kokusunu almıyoruz ki. Kaç gece ağladım bilmiyorum, onu rüyalarımda görüp uyandığımda kaç kere boşluğa düştüm bilmiyorum. O vardı ama yoktu. Şuan belki ağlıyorum ama birazdan okula gideceğim ve gülümseyeceğim. O gülümsemeye değerdi., değmeliydi. Onun gözlerine bakamayacağım, sadece arkasından izleyeceğim. Acaba beni hiç düşünüyormudur? Ne kadar üzüldüğümü anlıyormudur? O diğerleri gibi değil ki anlar belki... Her gece ağladığımı sadece uzaktan bakıp nasıl kahrolduğumu içimin kalbimin nasıl ağrıdığını acıdığını bilse umursarmı beni? Eminim ki bunların olacağını düşünmüyordur. Öyle bir maske takıyorum ki arkadaşlarım bunu fark etmiyor. Yoksa arkaşlarımda mı onu gerçekten sevdiğimi düşünmüyor? Ama onu öyle seviyorum ki neden bu kadar seviyorum ki. Kalbim bu kadar sevgiyi nasıl kaldırıyor olabilir.
