EmiineeA

Sıkıldım. Şu an evde tek başıma olmayı ben seçmedim. Tek de olabilirim ama birinin var olduğunu bilmek de yalnızlığımdan bir şeyler götürebilir. Fakat o bana vakit ayırmak yerine başka şeylerle meşgul. Kendi tercihi. Onunla olmak da benim tercihim. Bu cümleleri yazmak çok ağır ve zor. Ama öyle hissediyorum. Yine Yalnız hissediyorum. Kalabalıklar için de Yalnız bir Emine..

Korku sarmış her bir hücremi. Çözmeye çalıştıkça düğüm olmuş tüm zincirlerim. Sıkıştım, kaldım öyle. Ben benlikten çıkmış gibiyim artık. 

Biraz bakındım duvarıma. Hep kimseye anlatamadığım, söylersem yanlış anlaşılırım diye düşündüğüm şeyleri yazmışım. Ya birine söylersem beni anlamazsa, ya beni umutsuz vaka gibi görürse, ya beni küçümserse diye hep korktum. Düşüncelerimden utandım. Düşünmekten utandım ben. Hala kelime seçiyorum yazarken hala. Ya kötü bir şey yazarsam diye. Ah be. 

İstenmiyor hissediyorum kendimi. Yalnız, umursanmayan biri gibi hissediyorum. Bencillik mi bu bilmiyorum. Ama sevgi dileniyor, dilendiğim halde karşılık bulamıyor gibiyim. Çok kırgınım. Kendime, herkese. Ama en çok da ona. Yanımda isterken sürekli karşımda buluyorum. Dayanamıyorum. 

Bu yaşımdan çok özel bir dileğim var kendimden: Bu kadar korkak olmamak… Yaşamaktan da korkmak istemiyorum, ölmekten de, sevmekten de korkmak istemiyorum sevilmemekten de, kalmaktan da korkmak istemiyorum, geride bırakmaktan da. Biraz cesur yaşamak istiyorum.Hak ediyorum çünkü.

Ben hiçbir bok hak etmiyorum. Ne yaşıyorsam kendi hür irademle ve kendi aptallığımla yaşıyorum. 

Susturdular.. İnce ince dokuduğum Emine’yi sindirdiler. İstedikleri şekle sokmaya çalışıyorlar ama istedikleri gibi biri olursam da kabul etmeyecekler biliyorum. 

Yine kaldık baş başa. Kalemim hazır, incinmiş duygularım da yanımda yine her defasında olduğu gibi. Dökülmeyi bekliyorlar. Her defasında tüketiyorum sanıyorum bu incinmiş duyguları. Her yazdığımda azalıyor da benden uzağa gidiyorlar diye düşünüyorum. Ama her defasında daha da büyüyerek geliyorlar. Yaşantıların derinliği arttıkça duygular da büyüyor sanırım. Sorunlar, kötülükler ve insanı kötü hissettiren her şey. Baş etmesi zor. En azından benim açımdan. Halledilir ama burada mı bilmiyorum. Ailemin gözü üstümdeyken çok zor.  Elimden geleni yapıyorum ama tökezliyorum. Varlığına ihtiyaç duyduğum kişinin yanımda olmayışını görmek yıkıyor, üzüyor. Ama insan alışır derler. İnsan alışır. Ben hiç alışmadım yok sayılmaya. 

İsyankar kalbim ve korkar benliğimle baş başa kaldık yine. Yine herkes yanımda olduğunu söylüyor ama hiçkimse etrafımda değil. Bunalıyorum, çığlık atmak istiyorum. Ne olcak ki yanımda mı olacak! Sanmıyorum. Herkes keyfinde, kırgınlığımla ben burdayız.

Yine istenildiği zaman başının tacı istenildiği zaman biblo yerine konan bir aptalı oynuyorum. Yine birilerinin hikayesinde hiç öncelikli olmayan birini oynuyorum. Ama tam da hayatının merkezindeymişim gibi davrananların yanında…Böyle biri olmak istemiyorum ama hep buralarda yerimi alıyorum. Kırılıyorum çok kırılıyorum.