Emin Eser

    Bu gün çok düşündünüz. Bir durup, bin bir tur attınız.  Dönüp dolandınız, topaçla yarıştınız.  Çocuk gülüşlerinin kanatlarına binip uçtunuz.  Bulutları pamuk şekeri yapıp yediniz.  
               Bu gün bir öykü yazmak istediniz. Kendinizle olan bütün mücadeleniz aslında öykü yazma isteminizdi.  Çok hoş, içinde pırıl pırıl kanatlı kelebeklerin uçuştuğu, gök kuşağının size gülümsediği ve annelerin size gülümsediği bir öykü yazmaktı gayeniz. 
              Belki de ertelediniz.  Belki de üşendiniz. Ya da unuttunuz. Yok, aslıda bunların hiç biri değil. Ben bu gün yazmak istediğiniz öykülerinizi sizden çaldım.  Öykü hırsızlığı yaptım kısacası. 
              Bütün öykülerinizi çalıp tek bir tasta yoğurdum. Ortaya içinde şefkat, sevgi, güzellik ve fedakarlık olan bir öykü çıktı. İsmi "Annem"olsun dediniz.  Sizleri kıramadım.  
              Tüm annelerin günü kutlu olsun.  

Bazen, herhangi bir durumu , karşımdakine çok iyi anlattığımı düşünüyordum. Öyle olmadığını sonradan öğrendim.  Meğer , ne kadar iyi bir anlatıcı olursan ol  karşındakinin ne kadar öğreneceği neyi  ne kadar algıladığı kadarmış.  

Bu gün evden çıkarken, koşuşturan.   insanların gözlerine baktım.                          Tuhafladılar, garipsediler beni. Oysa ben fer arıyordum, minnacık da olsa akmayı bilen.  Kömür karasıydı sanki gözlerin beyazı.  
              Bu gün evden çıkarken koşturdum. İş yerime varınca lavaboya uğradım.  Aynadan bakınca gözlerime, ürktüm. Kanatlanıp giden ferlerde arıyorum şimdi ferimi.