Bir Papatya Hikayesi
https://www.wattpad.com/story/84104197-bir-papatya-hikayesi
Her Kitap Bir Şansı Hak Eder
Siyahın karanlığı olmasaydı beyazın aydınlığının ne anlamı kalırdı ki?
Deniz kenarındaydık...
''İnsanlar neden papatyaları öldürür biliyor musun?'' diye sordum.
Cevap vermedi. Sadece yıldızların denizin o berrak yüzeyinde duran yansımasını izlemeye devam etti.
Fısıltı gibi çıkan sesimle tekrardan konuştum.
'' Çünkü papatyalar güller gibi değildir. Onların dikenleri yoktur. Gül, kendisini koparmaya çalışanlara dikenlerini saplar, kanatır. Ama papatya öyle midir? Sana zarar verecek dikenleri yoktur. Savunmasızdır o. Beyaz taçları bir hiç uğruna koparılırken çığlık çığlığa ağlar papatya. Ama kimse duymaz onun sesini. Çünkü onların vicdanları sağırdır. Fark edemezler ağladığını. Hem fark etseler neye yarar ki? Umursamazlar. Ölüme sürüklerler...
İşte ben o ölüme sürüklenen binlerce papatyadan sadece biriyim.
Her seferinde bir tacım koparılıyor.
Acı çekiyorum,ağlıyorum...
Ama duyanım yok.
Ve her gün ölüme bir adım daha yaklaşıyorum...''
Çıt çıkarmadan bir süre gözlerime baktı. Sonra tüm vücudu ile bana döndü. İki elini de omzuma yaslayarak kulağıma eğildi. Fısıltı gibi çıkan sesi buruk gülümsemesine eşlik ederken o konuşmaya başladı:
'' İnan bana , sen benim gördüğüm en güçlü Papatya'sın.''
Tebessüm ettim. Gözümden yaşlar bir yıldız misali kaymaya devam ediyorlardı.
İkimiz de sonumuzun ne olacağını bilmiyorduk. Bir bilinmezlik okyanusunun tam ortasındaydık. Her kulacımızda okyanus bizi biraz daha içine çekiyordu. Ya direnmeyip okyanusun gücünü kabul edecektik. Ya da hayatımız için çırpınıp okyanusun için de boğulmayı göze alacaktık...