İlk kez.. İlk kez kendimi öyle yalnız hissettim ki..
Anlatmaya kelimelerim yetmez. Yazsam kalemim...
Sadece bir avuç değer istedim...
Yada bekledim.. Sabrettim.. Tükendim, bekledim...Vazgeçtim, hayalini kurduğum anlar bunlar değil.. Ben Allaha böyle Duâda bulunmadım.
Hiç beklenmedik yerden, beklenmedik anda..
Yanlış mıydı..? Ânî karar mı..? Neden..? Nasıl ama..? Niye ki..? Hayır.. Olmasın! Ama bekle.... Bekle.... Bekle.... Yok! Tamam unut .
Bunları de de usandığımın farkına vardım.
Bir ara hiç düşünmedim. Ama bir ara..
Bazen öyle korkuyorum ki. İçime bir anda dehşet duşuyor. Kendine çekiyor. Acı veriyor. Kabus oluyor.
Her gün.. Her keze iyim.. Elhamdulillah... Derken.. Bir anda içimin her saniyesine bir bin parça olduğunu unutmuşum..
Ya da...
Unutmaya çaba harcamışım, çalışmışım.. Hem de defâlarca.
Bu suskunluk niye peki..?
Sabrın alameti mi. Bilmiyorum. Korkuyorum. En çok kendimden. Her aynaya baktığımda ... Artık utanmıyorum. Neffert ediyorum... Kendimden, ve...
Dünya ne kadar büyük.. Ve ben. Küçük bir şehrin. Küçük bir merkezine. Küçücük bir evin içindeki minik bir odasında...
Ama bu duvarlar o kadar büyük ki.. Bir de insanın üstüne üstüne geliyor.
Ama kaybetmek kolay.. Sonra bulamazsın.
Çaresiz.. Yalnız.. Kendine bir yuva arayan sokakta aç ve bir de masumca bakan kedi yavrusu gibi..
Ben de kendimi arıyorum.. Kimliğimi.
Hayatın kuralları var ya.. Hani. İnsanların yalanları üzere kurulmuş Şehirler gibi.
Hani sevdiğini söyleyip da sadakatsız insanlar gibi.
Yüzüne gülümseyip arkandan göz devirenler gibi.
İnsanlar da.. Bu hayatı kan yaptılar. Kibirleriyle..
Kötülükleriyle.. Namussuzluğuyla.. YALANLARIYLA..
Pes ediyorum ve.. Allaha hevâle ediyorum.. Dünya yuvarlaktır gerçekler er geç yüzeye çıkar.☝
@Wattpad..
H/Tı..
