Ίσως το έχω ξαναπεί και κινδυνεύω να γίνω γραφική, όμως είναι πολύ άσχημο συναίσθημα να συνειδητοποιείς ότι οι άνθρωποι που αγαπάς και θεωρείς πολύ σημαντικά κομμάτια της ζωής σου, δεν νιώθουν το ίδιο για σένα. Έχω βιώσει αυτό το συναίσθημα αμέτρητες φορές με φίλους και συγγενείς και κάθε φορά πονάει το ίδιο η σκέψη ότι δεν με χρειάζεται κανείς τους, ενώ εγώ τους χρειάζομαι. Πότε επιτέλους θα καταλάβω ότι δεν πρέπει να χρειάζομαι κανέναν και ότι τέτοιου είδους συναισθηματικά δεσίματα καταλήγουν πάντα σχεδόν σε πόνο κι ένα ανώριμο αίσθημα προδοσίας που έχει κουράσει πια;
Η αφορμή των λεγομένων μου; Πριν από λίγο είδα ότι ένα αγαπημένο μου συγγενικό πρόσωπο, μία ξαδέλφη μου, σήμερα πήρε μεταπτυχιακό εδώ, στην πόλη που ζω και δεν μου είπε τίποτα. Το έμαθα από stories στο Instagram. Πρόκειται για μία κοπέλα που αγαπούσα πολύ και την είχα σαν αδελφή μου, που πίστευα ότι έτσι με βλέπει και εκείνη. Όμως δεν είναι έτσι, αν κρίνω από το γεγονός ότι τα τελευταία τέσσερα χρόνια μου μιλάει με το ζόρι κι ενώ της είχα ζητήσει να έχουμε επαφή έστω με μηνύματα, δεν έστειλε ούτε μία φορά χωρίς να της έχω στείλει πρώτη εγώ. Υποθέτω ότι αυτό κάτι λέει... Ακόμη την αγαπώ και πάντα θα την αγαπώ, όμως είναι καιρός να δεχτώ ότι με βάση τη συμπεριφορά της, δεν με θέλει στη ζωή της. Τη σήμερον ημέρα, που έχουμε τόσα μέσα για να επικοινωνούμε και που η επικοινωνία μας παίρνει λιγότερο από ένα λεπτό, ο μόνος λόγος που μπορεί να μην επικοινωνεί κάποιος, είναι να μην θέλει.
Αυτό που θέλω να σας πω, για να μην είναι αυτό το μήνυμα απλά η δική μου μιζέρια, είναι να περιστυχήσετε τον εαυτό σας με ανθρώπους που πραγματικά σας αγαπούν και σας θέλουν στη ζωή τους! Ας μην είναι οικογένεια. Την οικογένεια δεν τη διαλέγουμε, ούτε μας διαλέγει. Ας είναι οι φίλοι σας! Καλύτερα! Ας είναι άνθρωποι που δεν σας τηλεφωνούν μόνο σε γιορτές και γενέθλια για το τυπικό 'χρόνια πολλά'. Πρωτίστως, να αγαπάτε και να νοιάζεστε εσείς τον εαυτό σας, γιατί αν δεν το κάνετε, δεν θα το κάνει κανείς.
