Η βλακεία και η ματαιοδοξία με εκπλήσσει και με κάνει να αναρωτιέμαι πότε θα μάθουμε από τα λάθη μας. Ο λόγος για τη φωτογραφία background του προφίλ μου, με το δέντρο, το βουνό, το χορτάρι και το σπιτάκι.
Πρόκειται για μία τοποθεσία στο χωριό μου όπου παίζαμε με τα άλλα παιδιά, ένα μέρος στο οποίο κάθισα με το τετράδιό μου κι έγραψα πολλές φορές. Η φωτογραφία τραβήχτηκε το 2022. Πέρυσι, όταν επισκέφτηκα το χωριό, διαπίστωσα με μεγάλη δυσαρέσκεια ότι αυτό το πανέμορφο μέρος καταστράφηκε για να φτιάξουν οι υπεύθυνοι του πολιτιστικού συλλόγου και του αγροτικού συνεταιρισμού... θέατρο. Και ρωτάω, πώς τους ήρθε αυτό ενώ στο χωριό δεν υπάρχει θεατρική δραστηριότητα από το 1992 και ποιος θα πάει να δει θέατρο στα βουνά και στα λαγκάδια; Απάντηση: κανένας! Απλώς κάποιοι εκεί (λίγοι μεν, αλλά με υψηλές θέσεις), ενώ φορούν το προσωπείο της ταπεινότητας, θέλουν να μεγαλοπιάνονται, να το παίζουν κάποιοι για να αποδείξουν ότι το χωριό μας είναι σπουδαίο και κοιτίδα πολιτισμού, ενώ πολλοί που ζουν σε αυτό δεν έχουν να πληρώσουν ούτε έναν καφέ κι έχουν να δουν έσοδα από καλλιέργειες πάνω από πέντε χρόνια.
Δεν ξέρω γιατί μου ήρθε να το πω αυτό τώρα, πάει ένας χρόνος που το ξέρω, μα μπαίνοντας στο προφίλ μου και βλέποντας την εικόνα μού ήρθε μεγάλος θυμός. Πότε θα καταλάβουμε ότι η μεγαλύτερη αξία δεν είναι στα κτίρια, μα στη φύση; Ότι πρέπει να σεβόμαστε τον κόσμο στον οποίο είμαστε απλώς περαστικοί μέχρι να έρθουν άλλοι; Θα προτιμούσα να αφήσω στις επόμενες γενιές ένα προαύλιο με πράσινο χορτάρι και θέα τα βουνά, παρά ένα αρχιτεκτονικό έκτρωμα που αποκαλούν 'θέατρο', στο οποίο δεν θα πατήσει ποτέ θεατής. Στην τελική, αν έχουν τόσα λεφτά στην άκρη, αντί να τα πετάξουν σε κάτι περιττό κι αχρείαστο (και ναι, το λέω αυτό ακόμα και με την ιδιότητα της ηθοποιού και του ανθρώπου που θέλει να προάγει το πολιτισμό), γιατί δεν τα διέθεταν για να βοηθήσουν τους φτωχούς του χωριού ή έστω να πληρώσουν τους αγρότες που περιμένουν να ζήσουν από αυτά;
