İlk ölmek istediğim gündü herşeyin sonu olduğunu anladığım gün.Babama küçükken ''Arabamız sonsuza dek çalışır.'' dediğimde bana ''Arabalar bile bozulur bir gün ve ölür.'' demişti.Alman mühendisliğinden çıkma bir araba bile bozulup ''ölüyorsa'' kalan şey nedir ? diye soruyorum kendime bir süredir.Hayat,dostluklar,aşk ? kalan şey ne bizden ? öyleyse neden yaşıyoruz ?neden sonunu daha pek ufakken öğrendiğimiz bu filmi izliyoruz ? bunu hala bilmiyorum işte ve bu filmi kapatıp uyumak için beni alıkoyan tek şey bugün hala yaşıyorsa bunu bana tutunarak yapmış olan kadın sayesinde,annem...Annemi ölü bedenimi bulmuş ve delirmiş düşünmek tüylerimi ürpertiyor,beni ölümden alıkoyuyor ve yüzleştiğim şeylerin acısıyla yaşamaya zorluyor.Ha bir başka delirdiğim nokta da hayatıma giren insanların hep benden hakkımdaki şeyleri,sevdiğim yerleri öğrenip oraları sevmeleri veya kendileriyle beraber zihnime yerleşmelerini sağlayıp sonra gitmeleri,yoruluyor,ufalanıyorum,her yerde halisünasyonlar görüyorum.En sevdiğim çin lokantasında tanıdık bir hayalet,balkonumdaki zambak çiçekleri açtığında zambaklarla aklıma gelen bir hayalet,tren garında çok güzel anlarımı yaşadığım şimdi benim için ölü birinin hayaleti,en sevdiğim grubu dinlerken hep tüylerimin ürpermesine sebep olan ölü birinin hayaleti hayaletler anılarımı ve sevdiğim şeyleri işgal ediyor,yoruluyor,ufalanıyor kendi hayatımda kendi sevdiklerimden kaçmak zorunda kalıyorum.Neden yaşıyorum inanın bilmiyorum ? Sahi neden var insan denen hayvan ? Cevabı olanlar her zaman yazabilir.Ha hakkımda konusuna gelirsek evet geriye ne kaldı hakkımda yaşımı yazmayacağım hep değişiyor takip etmek yorucu değil mi ? 1999 doğumluyum çiçekleri genel olarak bitkileri,hayvanları balinaları ve eklembacaklıları seviyorum.Müzik ve edebi tavsiyelere hep açığım.