Tekrar Merhaba, yazmak bana çok iyi geliyor. Kendimi ne zaman kaybetsem yazarak hayal gücümdekileri aktarmaya çalışarak buluyorum. Elbette çokça güzel değil yazdıklarım, ama işte yine de seviyorum yazmayı. Kelimelerin yan yana gelip derin anlamlar oluşturmasını da seviyorum. Dunya'yi, insanları seviyorum bu aralar. Hiç sevilmeyi hak etmeseler de. Bazen kalbimi o kadar kırıyorlar ki, sanki buna hakları varmış gibi. Kızıyorum bende; kalbime. Bu kadar kolay kırıldığı için. Sanki camdan yapılmış gibi parcalaniveriyor hemen, parcalarsa dönüp beni kanatiyor. Ah! Söylemek istediğim o kadar fazla şey var ki sayfalarca yazasım geliyor, biri okur mu onu da bilmiyorum. Sadece kendim okuyacağımı bildiğim yazılar yazıyorum. Yine de seviyorum, durmadan seviyorum. Sizce de bu sevgi fazla değil mi? Eskiden böyle değildim ama... şimdi neden böyleyim?
Bugünlük bu kadar, şimdilik uyuyorum. Yarın erkenden dersim var. İsterseniz sonra görüşürüz ama, belki kurgularimda belki de kendimden bir parça kattığım Gece Yarısından Önce'de. Görüşelim GECE YARISINDAN ONCE!
