Rahatsız ediyorsam özür dilerim ve eğer istersen bu mesajımı silebilirsin ancak senden bir ricam olacaktı.
Yazıyorum...
"Bundaki anormallik ne?" diyecekseniz "İstediğim kadar büyüyemiyorum." derim size cevaben.
"Zamanla olur dert ettiğin şeye bak." diyecek olursanız da "İnsanların kalplerine ne kadar erken dokunabilirsem o kadar çok şeyi değiştirebilirim." derim sizlere.
Amacım; artık kalıplaşmış yargıları, etiketleri yıkmak, "yapamazsın" denildiği zaman inatla "yapabilirim hatta yapacağım" demek, acı çektiğimizde "Herkes mutlu hayatlarına devam ediyor, ben ise kanadı kırık kuş misali yapayalnız oturuyorum." demeyip zorlukların üstesinden birbirimizi gözlemleyerek gelmek için yazıyorum.
Yazdıklarımla insanları birleştirmek istiyorum.
İlk hikayem Çıkmaz Sokak'ta yaşayan ölülerin ders aldığı şeylerden biz, ikinci şansımız olmadığını bilerek, şu tek ömürlük yaşamımızda ders almalıyız. Bir, sadece bir şansımız var. Peki yaşamak için elimizde olan bu tek şansı bizden öncekilerin çizdiği yollardan yürüyüp, seçme şansımız olmadığını düşünerek mi geçireceğiz? "Geçmişini bil ki geleceğine sahip çık." sözü çok anlamlıdır ancak biz zaten geçmişimizi biliyorsak neden geçmişin geleceği şekillendirmesine izin verelim?
Çıkar ilişkisi için değil, gerçekten yanımda durup beni destekleyecek dostlara ihtiyacım var.
Var mısınız benimle geleceğimizi şekillendirip insanların gülümsemelerine ortak olmaya?
Hikayemin linki aşağıdadır:
https://my.w.tt/f0kBJgI8Jcb
