Whatsapp kanalına atmış okumaya üşendim okuyan anlatsan sevinirim. Ayrıca size de bilgilendirme olsun
.
.
.
.
.
Biraz içimi dökmek istiyorum. Son bir yılım sanki bir simülasyon gibi geliyor. Her şey kopuk kopuk, hayatımdaki insanlar bir simülasyonun parçası gibi. Aile, arkadaşlar ya da başka bir şey, bilmiyorum ama sanki her şey etrafımda dönüp duruyor olup bitiyor da ben öyle durmuş izliyorum. Aslında hayatım çok güzel ama zihnim, ruhum karanlık bir mahzende gibi. Kendimi bir mahzene kapattım kendi ellerimle ve demir kapısının anahtarını ulaşamayacağım bir yere attım sanki. Bu böyle ne kadar sürecek bilmiyorum, çıkmaya çalışıyorum; iki adım atıyorum ve tam çıktığımı düşünürken aslında hiç ilerlemediğimi fark ediyorum. Bazen gerçek olmadığını bilsem de iyiyim, bazen anlamsız öfke patlamalarıyla etrafı yıkıyorum, bazen çok hissizim ama genellikle içimi kemiren bir kara delikle yaşıyorum. Algılarım hep zihnimin içindeki o kara delikte. Gülen insanlara bakarken sadece, ‘acaba nasıl iyi hissedebiliyorlar’ diye düşünüyorum. Dışarıdan çok mutlu ve neşeli göründüğüm anlarda bile hep bu düşüncedeyim. Nasıl iyi hissedebileceğim? Normal bir gün geçiriyor gibi dururken bile sürekli hislerimi yokluyorum. Depresif ruh hali o kadar sarmalamış ki zihnimi iyi hissetmek çok uzaklarda gibi geliyor. Günün yirmi dört saati sıkılmak gibi bir durum. Bazı günler yapay bir enerjim var ama geri kalanında yataktan çıkamayan bir et yığını gibiyim. Bunları yazmak çok zor çünkü bu hisleri kime söylesem yardım istediğimi sandı. Ben yardım istemiyorum sadece anlaşılmak istiyorum. Belki aranızdan biri beni anlar. Bunu asla bilemeyeceğim ama anlattığımda duyduğum o samimiyetsiz cümleleri duymaktansa sizin, çok sevdiğim sizin beni anlama olasılığınız çok daha iyi. Umarım kendimi rahat bırakabilirim çünkü insanın kendine uyguladığı baskı bir başkasınınkinden çok daha kötü. Sizi çok seviyorum. Bu satırları okuduğunuz için şimdiden teşekkür ederim…
-Ezgi
