Einar.

Benimkisi hiç bulunmayanı aramaktı sadece.

Susma, söyle.

505

Bütün dünya bulanık, bir tek ben berrağım. Tüm toplum sarhoş, sadece ben ayığım.

Aslında insanlar hep susmayanlara yönelir, susturulanları seçmez derdim. Sesimi duymalarına ihtiyaç yoktu, ruhumu görseler yeterdi. Ruhumu görene kadar bahar gelirdi, tane tane yapraklar uçuşur saçlarının arasına umursamazdı hiçbir şeyi. Gördükten sonra yazı ayaza çevirirlerdi.

Hangi vakit biter bunlar? Yaprakların hışırtısını işitiyorum, ben istemez miyim? Güneşin tenimizi delip geçen yakıcılığını aklıma kazıyıp bir bir sindiriyorum. Bensiz mutsuz muydun? Rüzgarın bizi yoklayışını, en çok da titizlikle toplanmış saçlarını dağıtışını görmeyi en güzel manzaram bellerdim. Özlüyorum elbet. Sen yoksun, ben yokum. Biz hiç olmadık. Parmaklarım bilmedi saçlarının yolunu, içine kapandıkça ellerim titredi ve elim yetmedi o durgunluğuna. 

Ne zamandır ki aynamla bakışsak, zihnimi doldurur o hiçsizliğe adanmış yağmur damlaları. Bir bir düşer hepsi. Ne zamandır bunlara takılır olmuştum? Belki hiçliğin ortasından hiç çıkmamıştım lâkin, buna değmişti. Zihnime başka suları katmadan yaşamak ne denli zordu. Karnımı dolduran o nefis heyecan hissi kaybolmuş, yalnızca kanayan ruha öncülük etmiştim. Bunu değiştiren bir ruh da çıkmamıştı karşıma. 

Bir daha kimseyi öldürmeyeceğiz dedik içimizde, yaşatmayacağız da. O kadar büyük sevmeyeceğiz, Ama kafamız cinnet!

İnsanların bu denli kendini övmesi bütün bir hayatım boyunca asla yapamayacağım bir şey olarak görünürdü.

Kimsemiz yok ellerimizi ısıtacak.