Sokrates w takiej sytuacji rozmawiałby z nimi tak długo, aż zdaliby sobie z tego sprawę. Natomiast Kant najprawdopodobniej zapytałby: czy chciałbyś, żeby wobec ciebie ktoś zachował się tak, jak ty zachowujesz się wobec mnie? Mówiąc to, wiem, że cała ta filozoficzna postawa może się wydawać straszną bzdurą, bo często reagujemy po prostu instynktownie i krzyczymy na tych, którzy krzyczą na nas. Ale życie w kulturze wymaga czegoś więcej: głębszej analizy, chwili namysłu. Inaczej cały czas będziemy na siebie wrzeszczeć i nikomu nie będzie od tego lepiej.