"İnsan'ın ruhu daralır,kalbi sıkışır bu nedenden dolayı günleri hiçte iyi geçmez. Sevdikleriyle kavga eder,Onları incitir ya da Onlardan kalp kıran sözler alır,bunu da kendi davranışları yapar. Eskiden her günleri birlikte geçen arkadaşlarıyla bile iyi geçinmez aralarına mesafe koyar. Kısacası depresyona girer.
Peki bunun sebebini hiç düşündünüz mü? Neden bu hal oluyor bize,diye hiç düşündünüz mü? Yoksa amann depresyon zaten herkeste oluyor,bir kaç güne geçer deyip hayatını anlamsız mı kılıyorsun?
Şöyle bir gerçek vardır ki bizler birer yaratılmış varlığız. Bizi var eden,bizden daha güçlü olan var. Bunu elbette biliyoruz ve buna iman ediyoruz demi? Hayır buna aklın inanmış çünkü anne ve baban öyle yaptı. Peki düşündün mü hiç inancını? Seni yaratanı,seni dünya gibi imtihan yurduna göndereni hiç merak etmedin mi? Elbette ettin, hatta başına gelenlerden ötrü Onu (c.c) suçladın bile.
Buna isyan denir. Allah'ın verdiğine razı gelmeyip "Neden ben" demek isyan etmektir. Bunu da biliyoruz demi?
Aslına bakıldığın da bizim bilmediğimiz bir şey yok. Din konusun da birçok şey biliyoruz. Fakat bilmek yetmez ki. Bildiğini anlamak için öğretmen sınav yapar öğrencilerini. Senin de sınavın senin kaderin. Hadi bakalım,yaradan dan razı gelecek misin. O'nun (c.c) sana kader diye yazdığına 'elhamdulillah' diye bilecek misin?
İşte senin "depresyonda" olma sebebin senin inandıklarına ve bildiklerine kalben ve ruhen inananmamandır. Ruh ve kalp fıtrat olarak inanmak isterler. Akıl ise Ona mantıklı geleni kabul eder. Kalp Allah'ın mülküdür,Onu Allah aşkı ile dolduracağına bir insanın sevgisini sığdırmaya çalıştın ve O insan o kalpte boğuldu. Bir balina gölde yaşar mı? Kalp Allah'a aşık olur.
Ruhun ise daralmış durum da. Allah için seveceğin bir insan sevgisi yerine Onu boşladın. "Ruhsal olarak iyi değilim" dedin çünkü Onu sevgiden uzak tuttun. Bir insanı kalbine sığdırmak sana ağır geldi,ruhun o sevgiye muhtaç...
Kalp Allah'ı sever,
Ruh Allah için sever..
