Her gece ayrı ayrı özür diledim aydan onu kendi karanlığımda tek başına bıraktığım için🌙
Ay bile kavuşamadı sevdiğine çünkü kavuşması demek ölüm demekti , yok oluş demekti, son demekti... Onlar bir düzen uğruna kavuşamadı birbirlerine peki ya biz? Evrenin ruhuna bile ilmek ilmek işlenmişken ayrılık neydi bu umut?
Bir insan kaç defa kırılır diye düşündüm ama dikenlerle kuşatılmış ruhumdaki acıları görmezden geldim belki bir gün unuturum umuduyla.İnsan her anına umudun tozlarını serpiştirirken hiç mi aklına gelmiyor yaraları hiç mi canı yanmıyor.Belkide sevmemek için en büyük neden ruhumuzda sarılmayı bekliyen yaralarken o yaralara yenilerinin eklenmiyeceğini bilemez insan.Belki bunu sevdiğin değil ama sevgin yapacakken niye umut ederdiki insan?Herşeyin başıda sonuda umuttu ilk önce düşüncelerinizin esiri olurdunuz sonra da bir yılan misali ruhunuzu istekle deşen arzunuzun. Bunu kabullenen vardı tabiki onlar hikaye bitse bile yaşam ve ölüm arasında bir yerde kalıcak olanlardı çünkü  sevmek demek umut etmek demek. Bu masalda bir de
kabullenen itenler var belki en kötüsüde onların masalı. Masal diyorum çünkü sanılanın aksine masallar bozuk bir pusula gibidir. Hayatın bir ibnenin ucuna bağlıdır. Üstelik ne tarafa gidecegimizi asla bilemeyecegimiz bir sekilde.Hayatta hiç bir şey yayında giden bir tren gibi değildir. Daha çok fıttınalı bir okyanusta savruk maya benzer