Cehennemdeki ruhlar görebilecektir beni. Orada, çürük, ayağı sallanan masanın üstünde oturan benim. Duvara bakıyorum, önümden günahkâr ruhlar geçiyor. Göremiyorum onları ama hallerinden şaşkın olduklarını anlayabiliyorum. Karşımda duruyorlar ardından. Bu ruhların ben olduğumu anlıyorum daha sonra. Önce katlettiğim çocukluğum çıkıyor karşıma. Gözlerim açıkken yaptığım şeyleri hatırlatıyor bana, gözlerimi ilk defa sakınıyorum ondan. Devamında tüm yaşlarım geliyor. Kaçıyorum oradan. Görmek istemiyorum onları. Lakîn geçmişi görmemek için ateşe atıyorum kendimi. Halbuki ateşten ibaret olduğumu bilmiyorum. Ateşe atlarken bunu da düşünmemiştim. Gerçekleri ruhum yanarken seyrediyorum.