Hej, piszę tu bo prywatniej się nie da, chociaż wolałabym żeby nikt ze znajomych mnie przypadkiem nie znalazł xd. Dawno temu, bo już 5 czy 6 lat nawet, czytałam Córę po raz pierwszy mając jakieś 13 lat. To była moja ulubiona książka na Wattpadzie ever, nie żartuję - dosłownie mnie wychowała. Pamiętam jak fascynował mnie Dragan; przez scenę kiedy pierwszy raz wszedł do Wielkiej Sali z rozwiązanym krawatem i kurtką na ramieniu przejęłam do dziś te same nawyki. Tak samo Erin - rude włosy stały się w mojej głowie ideałem i to do tego stopnia, że nadal podobam się sobie najbardziej w rudej wersji. Z mniej błahych pozytywów, wyryte w mojej pamięci jest zachowanie Val i fakt, że dużo lat spędziłam starając się być tak dobrą osobą jak ona. Pamiętam czytanie po nocach i rodziców, którzy zabierali mi telefon a później nawet klawiaturę, żebym tylko spała zamiast czytać XDDD. Ah, było tego znacznie więcej ale nawet ja już powoli zapominam, jak duży wpływ miała na mnie ta książka. Pół roku temu skończyłam już te mistyczne 18 lat, za 3 tygodnie piszę maturę, a dopiero kilka dni temu odzyskałam to konto na Wattpadzie, jak się okazało w nienaruszonym stanie - wszystkie moje wypociny trzynastoletniej gówniary z depresją i niezłą kreatywnością nadal tu są, ale co ważniejsze zachowała się cała biblioteka. Od razu znalazłam Córę i jestem właśnie w trakcie czytania jej po raz kolejny. Szczerze mówiąc brak mi słów, żeby opisać to co czuję podczas czytania. Niesamowity ogrom nostalgii, melancholii i wielu przemyśleń o tym jak dużo znaczyła ta książka w moim rozwoju, ale także radość i ekscytacja, jakbym cofnęła się w czasie z klasy maturalnej do szóstej klasy podstawówki XDDD. Musiałabym chyba napisać rozprawkę na 1000 słów, żeby wyrazić to ile emocji budzi we mnie odkrywanie na nowo tego wszystkiego co już raz poruszyło mnie dogłębnie ale wam tego oszczędzę.
