Günlerce evde tıkalı kalmış şövalye . her gün güneşin onu aydınlatışını izlemiş,Her gün ağlamış. hayatında kendini hiç bu kadar çaresiz hissetmemiş .sevdiği orda bir yerlerde başka insanları aydınlatırken. başka insanları gökyüzünde doğarken kendisi eve hapsetmiş . En büyük acı buymuş , bilirmış şövalye. Acıların en büyüğü ayrılmak bile değil , ayrı kalmakmış ...