@Geno-Spires
Jestem słodką trucizną
Jestem raną i blizną
Cudownym ozdrowieniem
Oraz głupców marzeniem
Miłością dla spragnionych
Nienawiścią niegodnych
Jestem raną i blizną
Jestem słodką trucizną
Ból co w nagłej przychodzi godzinie
ból w którym wilk z bycia owcą słynie
ból rozdzierający wnętrzności
ból przeszywający moje kości
Jak popiół wzrasta z podmuchem
Serce z ciałem, serce także z duchem
Ogień co ciepłem bił nie raz
dziś przyczyną mojego upadku... Sie stał
Z pewnością prawdą jest, że gdy łączyły cię z czymś głębokie emocje, niemożliwym staje się porzucenie ich. Nawet za cenę dezaprobaty czy kolekcji kurzu na twoim sercu.
Taniec zagubionych
Miłością tych wyśnionych
Kłamstwo ludzkim grzechem
Człowieka zbawieniem i brzemiem
Szaleństwem ludzi mądrych
Radością ludzi gotowych
Nadzieją tego głupiego
Przyszłością życia olśnionego
Stojąc pośrodku zatłoczonej ulicy, odwracam się w każdą z możliwych stron. Boje się, tak bardzo chcąc uciec, jednak zamiast drogi widzę jeszcze więcej przeraźliwie wykrzywionych twarzy. Zaczynam płakać, podczas
gdy w mojej głowie jestem pożerana przez te otworzone przede mną usta. Słyszę ich mlaskanie, słyszę gruchot i trzask mielonych kości, powoli czując na sobie zimny dreszcz. Znowu zawiał wiatr, wycierając z mojej twarzy
pojedynczą łzę. Przerażona, bezsilna, po prostu głucha. Głucha na wszystko, co nie jest gruchotem moich własnych kości. W swoich ustach czuję krew, wypluwając resztki, których nie zdołałam połknąć na podłogę, prawie
przy tym wymiotując.
Wokół mnie stoi tłum złożony z zarówno ludzi, jak i widm, patrzących się na mnie białymi pustymi oczami. Znowu zalewam się łzami, krzyczę, przeciskając się przez ostatnie szczeliny światła w szarym tłumie. To, co tam widzę...
Nie mogłam wytrzymać, drżącą ręką chwytając za spust.
Zrozumiałam, jak głupia byłam, gdy usta rozszerzone w przyjaznym uśmiechu począwszy od nóg... Zaczęły rozgryzać moją martwą duszę. Żywiąc się tym, co za życia nie stanowiło dla mnie znaczenia. Jednak teraz bolało bardziej,
niż to, co dotychczas uważałam za najgorszy ból. Mój jazgot przeszył niebo, gdy spoglądając pod siebie, zobaczyłam twarze moich bliskich zalane łzami.
Pośpiesz się i zniszcz moją duszę
Rozszarp na kawałki, nie pozostawiając nic, żadnej części układanki
Po prostu mnie zabij, zapomnij kim dla ciebie jestem
Bo uwierz, że kocham Cię szalenie!
Kocham Cię niczym złote kłosy na polach
Kocham Cię jak góry, lasy, łąki, jeziora...
Kocham Cię bardziej niż ty sam siebie kochasz
Dlatego odpowiedz, gdzie jest moja prawdziwa droga?
Mam wstąpić do anielskich chórów?
Czy może spać aż do samych piekieł murów?
Huh, Ktoś w ogóle czyta to co tutaj zamieszczam? Jeśli tak to pozdrawiam
Szkarłatne ostrze przebija niebo
Za sobą ślady zostawiając daleko
Zbyt daleko, by choćby wzrokiem sięgnąć
Jednak twoje serce i tak by bez niego zbledło
Kochasz je całym sobą
Wierzysz, że to ono jest twojego życia osłodą
Czy wiesz o czym jest ten wiersz?
Luby:
Kochałam samotnie, wierzyłam bezgłośnie
Szukałam świadomie, śmiałam zalotnie
Wierzyłam bez końca
Kochałam nie licznie
Śmiałam się głośno
Szukałam cierpliwie
Jednak nic czego chciałam, nie zostało ze mną
Po pewnym czasie nawet i serce odeszło
Zostałam sama, w ciemnościach, oczekując zgudy
Wtedy jednak ty się pojawiłeś mój luby
I znów musiałam przejść poprzez każde wyzwania
By się dowiedzieć, że znów nie byłam kochana
Zapomnij o światłu, gdy ciemność się wzbiera
Gdy słońce zgaśnie, wnet nastanie czas cienia
Twoje serce, ciągle nie jest gotowe
Nie, na to co zobaczy w odpowiednią pore
Zapomnij kim jesteś, oraz to dlaczego walczysz
To jedyny sposób, aby ocalał twój towarzysz
Po prostu bądź, obserwuj, a wkrótce zobaczysz
To do myślałeś, już nic dla ciebie nie znaczy