Burayı kafamı boşaltayım diye tekrar indirdim ama eski Gizem gibi saatlerce uzun uzun bir şeyler anlatacak durumda değilim ama dur yapıcam
Şuan 250 kişilik sınıf bomboş, sadece ben , Yusuf ve arkadaşları var. Aynı hizada oturuyoruz. Bir yandan kalbim yerinden çıkıyor yakınımda diye bir yandan burada gitmek istiyorum çünkü tek başıma takılmak hiç de hoş bir şey değil. Aaa siz bilmiyorsunuz benim üniversitede hiç arkadaşım yok. Tek oturuyorum tek başıma işlerimi yapıyorum falan. Normalde bundan çok rahatsız olmam ama ne bileyim konu yusuf olunca rahatsız ediyor. Diyeceksiniz ne alaka. Aslında konu sadece yusuf olunca değil genel olarak yalnızlık biraz canımı sıkıyor hadi uzun uzun anlatayım.
Geçen sene arkadaşlarım vardı. Sıla İmen Ayşe, Hilal Mihriban Şerife. Kalabalıktık her şey güzeldi aslında. Sıla İmen ve ayşe benim yakın arkadaşlarımdı. Onları gerçekten çok sevmiştim ama onlar beni bir türlü sevemediler. Üçü de uzak şehirlerden geliyordu ama benim evim okuduğum yere yakındı her hafta sonu eve gitmemi dert edip duruyorlardı. Bu nedenle hiçbir zaman onların tam içine giremedim. Onları hiçbir zaman mutlu edemedim hep eleştirdiler hep beklediler ve hep dışladılar. Yinede bir şekilde yürüyordu arkadaşlığımız. Geçen sene hastanede yattım 4 gün apandisitten. Ailem yanımda değildi ilk karnım ağrıdıpında ve sağ olsunlar arkadaşlarım beni hastaneye götürdü. Yerlerde yatarken onlar benim tüm testlerimi yaptırdılar her işime koştular. Dört gün hastanede beni ziyarete geldiler. Aramız daha iyi oldu sanmıştım