Ruhumun en ücra , en karanlık yerlerinde saklanan kelimeler tek tek parmak uçlarıma döküldü. Aciz ruhumun parçaları kelimelerle birleşince tamamlandı. Kabuk bağlayan yaralarımı tekrar kanattı düşüncelerim . Şimdi size sesleniyorum. Bu aciz ruhlu insan hâlâ hayattaysa  içimizde bir umut olmalı her zaman yaşamak için . Şimdi her zamanki gibi yaralarımızı  kendimiz sarıyoruz kimse görmesin diye , kalp kırıklıklarımızı gülüşlerimizin arkasına saklıyoruz  ve mutluymuş gibi yapıyormuş her zaman olduğu gibi.