Deprem Değil Katliam
Bu boğazıma kaçan toz yığını.
Ne bu Karanlık. Ne bu soğuk.
Üstümdeki betonlar.
Bedenimdeki ağırlık.
Ben burayı tanıyorum.
Anılarım.
Umutlarım.
Hayallerim.
Geleceğim.
Anneme sarılıp uyuduğum yatağım.
Babama küstüğüm odam bu.
Anne neredesin?
Dizlerini uzat çok üşüyorum.
Baba neden soguksun?
Ses ver duymuyorum.
Konuş benimle nolur korkuyorum.
Tamam baba bir daha asla eve geç kalmayacağım sana söz veriyorum.
Dediklerimi duymadı kimse.
İnsanlar orda annesini, babasını, evlatlarını, eşlerini yani hayatlarını kaybettiler.
Bir kefen bile giyemeden.
Bir battaniye'ye sarılı gitti on binlerce cansız beden.
Ya da bir battaniye'ye hasret gitti binlerce canlı beden.
Şimdi herkes sessiz olsun!!!
