gül

Kitabıma göz atar mısın 

Üslubu ağır bir zamandayız...
          Oysaki 
          " manasız çatık kaç bile kul hakkıdır!"
          
          Ne ince bir detay, ne hassas bir terazi... 
          

Birçok şeye gözüm kapalı,
          Nasılmı?
          Herhangi birinin bakış açısıyla farkedebiliyorum...
          Aslında olan yani yapmam gereken şeyleri yapmadığımı hata hiç saymadığımı dile döktükleri zaman farkına varıyorum.
          Çokmu unutkan oldum yada hevesimi yok hayata cidi anlamda bilmiyorum...
          Yapmak istediğim bu değil diyemiyorum kısacası yaşadığım hayat benim değil birçok kişinin kontrolü altında. 
          Ben çiçeği saksıda büyütmek istemiyorum, tersine o çiçeği kendi toprağında asıl olması gereken yerde büyütmek istiyorum.
          Birçok kız çocugu bunu yaşıyor...
          Ben ve benimgibi birçok insan kendi kararlarını veremeden hayatını sürdürmeye çalışıyor, ve ne yazıki birçoğumuz bunun bile farkında değiliz okadar alıştırılmışız ki akla gelmiyor.
          Ne yazıki bu düşünceye batı düşüncesi adını veriyorlar oysaki öyle değil ki insan kendini iyi hisetiği şeyi yapmalı en iyi yaptığı işle uğraşmalı başkalarının gitiği yoldan veya gidilmesini istedikleri yoldan gidilmemeli insan nefes alabileceği yerde durmalı...
          
          Bu yazdıklarımı kimler görüyor ne düşünülüyor bilmiyorum ama bi gün vazgeçtiğimde ortaya çıkacaklarını biliyorum işte ozaman biraz çaba sarfedilsin doğru zanetiğiniz şey kime göre doğru diye bi sorgulayın... 

"Açıp ta kalbinemi baktın? Valahi yazık" demiş peygamber efendimiz.
          Her insanın üzerine alması gereken sözlerden sadece bitanesi... 

Veda etmeği hiç bilemedim. Sizcede çok saçma değilmi,
          An olur  hayatınızdaki  herhangi Bi kişi için ölümü bile göze alabiliyorsunuz aynı şekilde o kişiyi öldürende kendimiz olabiliyoruz... Aslında ne biliyormusunuz yaşadığımız devir böyle, eski gülüşler yok eski hissiyat, değer aklınıza gelebilecek her şey vedalar bile değişti. Eskiden veda etmezdik içimize ağlardık ki giden üzülmesin diye. Babamı gurbete uğurlarken öyle yaparmış   Annem; babamı gurbetten gelmesini beklerken Bi tişörtünü alır günlerce saklardım kızım derdi kokusu nefes almama yeterdi hadi gel  yada git diyemezdim kalbi incinir diye.
          Ne ince ne naif Bi düşünce şimdiye bakıyorum git diyende kal diyende çok ilişkiler samimi değil... 

Kaybetmekten korkmuyorum artık  bu raddeye gelmek için birçok enkazın içinden geçtim üstelik amaçsızken
          Ne oldu, nasıl oldu diye düşünmüyorum  aslında düşünemiyorum hani derler ya insan alışkanlıklarının esiridir diye galiba bu yüzden alıştırmaya zorlanmış Bi enkazın içinde gibiyim olmasını istemediğim birçok şeyi hayat inadına oldurmuş gibi sürekli farklı olayların içindeyim ve her yeni bir olay beni şaşırtmıyor doymuşluk hissiyatı olur ya hani onun gibi işte önceden biliyormuşum gibi yaşamışım gibi...
          Aslında yorulabildiğim kadar yorulmuşum, konuşabildiğim kadar konuşmuşum, dinlediğim kadar dinlemişim, susabildiğim kadar susmuşum, yani sözün kısası yaşamam gereken herşeyi yaşamış gibiyim. Tabi umud hiç bitermi her yeni Bi gün yarının habercisi... 

Kırık bir kalp hüzün dolu anlar unutamak için gösterilen çaba hepsi bir hiçmi. En ufak bir dalaga yeterlimi şu harbeyi yıkmaya, peki ya o harebeyi düzelticek tek bir bahar yetmezmi saray bahçesi olmasına?