Kağıdımı önüme alıp tükenmez kalem ile sevgimi anlatmaya başlıyorum. Küçücük kalbimin en büyük köşesinde köşelerindesin. Gözyaşımı sildiğin merhameti sevgiyi öğreten adam. Gülümseyişine gülümsediğim.
Defterimin kapağını süsleyen insan. Varlığı ile en büyük hediye,yokluğun da Boşluk hissettiren. Öyle içime işliyor ki yokluğun özlemim sanki bir daha gelmeyeceksin hiç sevmedin beni der gibisin. Kıskandığını belli etmeyen sevdiğim. Kimler aldı yerimi mutlu ediyorlar mi seni, rüyalarım da sarıldığın zamanlar görüyorum gerçekmiş gibi mutlu oluyorum. Dizinde saçlarımla oynaman hadi uyu biraz demen yeniden desene uyurum hemen çok uykum var zaten..
Parmaklarımın parmaklarının arasında ne kadar yakışıyor haps olmuşlar birbirilerine. Gözlerinin kahve tonu benim ışıldıyaan Dünyam. Aşkı senle bildiğim sensiz de her zamanı özlediğim..
Herkese biraz yabancı biraz soğuk Saana ise bi o kadar yaz sıcağı var yüreğim de. Zira sen gittiğinden beri gökyüzüm de bulut bile kalmadı. Tek bulut sendin, bulut olmadan Güneşte açmıyor yağmur da yağmıyor sanki buralar sensiz özlenmiyor mu ?
Deniz de giden sandalım mahsur kaldım orta da akıntı alıp götürüyor beni nerede benim sığınacağım Limanı'm ?
