GÜLİSTAN ŞEN-18
ben sanki unuttum da yaşamakta olan her şeyi 
acıyı, sevinci, aşkı, o her zamanki her şeyi 
derim ki vakit olmayacak, olmayacak pek şimdi 
hanlarda, ve pirinç karyolalarda, ve deliksiz uykularda gibi 
tadarken bir ekmeği hep, kurarken bir cep saatini 
tam öyle gibi, çok alıngan birinin doyumsuz yalnızlığında 
o karanlık sözlerin daha bir kesinleştiği 
gibi 
vakit pek olmayacak şimdi 

bir bir gezindim de ben bütün mezarlıkları 
zakkumları gördüm ve erguvanları 
ölüler gördüm ölüler, bir avuç kemikle o sonsuz 
onlar ki ne yaparlar, hiç bilmem - ben sevmem omuzlarımı 
ayaklarımı da 
takır da takır, takır da takır omuzlarımı 
ayaklarımı 
ayaklarımı, omuzlarımı 
içimde yürürler doldurup uykularımı 
dışımda yürürler, ki benden değiller gibi kaskatı 
ah nasıl bilirim ben vakit olmadığını 
yaşarken olmadığını, sonra hiç olmadığını 
ve nasıl isterim ki, açınca bağrımı birden 
der gibi, diyerekten: ey lazar çık dışarı! 
çık dışarı, çık dışarı! 
oysa ne mezarlar konuşur, ne lazar çıkar dışarı 
ne de bir ses olur ağzımda: kaygılı, titrek 
göstermek için sizlere yaşıyor diye insanı 
ne sanki bir böcek gibi olduğum yerde kurumak 
süpürün kabuklarımı! 
ne öyle balıklar gibi vurmak kıyıya 
döndürmek için sulara bir balık boyu yaşamı 
ah nasıl bilirim ben vakit olmadığını 
yaşarken olmadığını, belki hiç olmadığını 
ya sonra nasıl işte, kuşkuyla soraraktan 
insan, insan, insan! ben miyim, başkaları mı 
ben miyim başkaları mı - yani bin köşeli, bin kıyılı 
bir kavrayışla 
istesek bir şey değil 
istesek daha fazla 
takır da takır, takır da takır omuzlarıyla 
ayaklarıyla 
nedir mi insan? - ya nedir sahi, biraz anlatsanıza!. 
hadi anlatsanıza! 
- elbette anlatırız, niye anlatmayalım 
- insan mı dedik, ne dedik? haa, tamam, bize kalırsa.. 
- evet size kalırsa 
- hiç canım, biraz oyalansanıza 

ne çıkar siz bizi anlamasanız da 
evet, siz bizi anlamasanız da ne çıkar 
eh, yani ne çıkar siz bizi anlamasanız da.

hiçbir şey!