"İnsanın en iyi dostu, ölmüş olan dostudur," der Gabriel Garcia Marquez, Yüzyıllık Yalnızlık'ta. En iyi dostunu kitaplar olarak gören biriyim ben. Bir kitaba başlamak ne kadar zor gelsede ruhuma dokunan bir kitaba pençelerimi geçirebilirim. 

Anımsıyorum. Yazı yazmayı ilk öğrendiğim zamanlarda bile sürekli kağıtla bütünleşirdim. İçimdeki boşluğu sözcüklerin fotoğrafıyla belgeler, alacağım övgü veya eleştiride dünyaya sahipmişim gibi hissederdim.

Nasıl bir yazarım? "Mesela ömrümde kokain çekmemişken romanlarımda kokaini, kokainin tesirlerini, kokainmanların hayatlarını iyice tasvir etmişimdir," der Hüseyin Rahmi bir röportajında. Ben yazarken bu harflerin ışığında nefes veriyorum. O ruha bürünüp adeta yaşanmışı dile getirir gibi yapıyorum. Plan yaparak yazmıyorum. Plandaki ruhların etrafına duvar çekilmiş olur. Bırakalım, yazmak için seçtiğimiz ruhlar kendi halinde kalsınlar. Fakat başladığım gün romanın neticesini kafamda kestiririm. Zaman gem vurursa a harfini yaşattığım saniyede birdenbire sizleri kendimle birlikte z harfine gömebilirim. 
Kendim için mi yazıyorum? Yoksa sizler için mi? Daima okuru düşünürüm. İnsan okur için yazmazsa yazı tadına varılamayan, sert ve acı bir hal alıyor. 

"Kitaptan niçin korkarlar? Bunu bir türlü anlayamadım. Kitaptan korkmak, insanı reddetmektir. Kitaptan korkan adam, insanı mesuliyet hissinden mahrum ediyor demektir. "Bırak senin yerine ben düşünüyorum!" demekle, "Falan kitabı okuma!" demek arasında fark yoktur. Ondan mahrum edilen insan, kendiliğinden bir paçavra haline dönüşür."

Satırlarımda benden izler bulabilirsin. Belki de o şeyi yaşayan ben olabilirim. Gökyüzüne aynı anda baktığın kişiyimdir belki de. Seninle aynı müziği kilometrelerce uzaktan dinleyen bir yabancıyımdır sana. Şunu bil ki, beni tanıyamazsın. Gözündeki her zaman mutlu olan şirin kız değilim, nefretle bakan ve soğuk olduğu için uzaklaştığın kişi de değilim. Tanıma bu yazarı ama fikir sahibi ol. Bu yüzden yazıyorum.

✴Instagram: gy_aydn
✴Twitter: GyAydin