🦇

O kadar tanıdık ki ismin acaba ne zaman senin kitaplarını okuyordum ben. 

insanın kaybı kendi canından olunca bir başka oluyormuş acısı.
          
          bunun ne tarifi var, ne de bir çözümü. öyle çaresiz hissediyor ki insan, biliyor çünkü ne yaparsa yapsın ölene çare yok.
          
          öylece bekliyor sadece kabullenebilmeyi ve gönlünün bu acıya alışmasını

tam 1 hafta önce, kız kardeşim, en yakın arkadaşım, içimden bir parçam olan insanı kaybettim. bir tanem.. mei'm. ve bugün senin doğum günün. 
          çok zorlanıyorum. annen baban beni teselli etmek zorunda kaldığı için çok utanıyorum. ben değil, onlar benim ellerimi tutup sırtımı sıvazladığında çok üzülüyorum. çok kızıyorum kendime, çokça konuda.
          biraz daha kal dediğinde eve gitmek istediğim için, ertelediğimiz her buluşma için. daha fazla vakit geçiremediğimiz için.
          
          insan kendinden bir parçayı kaybettiği zaman, korktuğu yerler evi oluyormuş gerçekten. haberini aldığım an inanamadım. benimle dalga geçiyorlar dedim, kızdım, korktum, panikledim. çünkü buna olanak vermedim. mümkün değil dedim. yoğun bakım kapısının önünde dualara sığınmak, içerden çıkan doktor veya hemşirenin en ufak mimiğinde anlam aramak ne kadar korkunç bir şeymiş meğersem. 
          kalbini bile sana çok ağır gelen ilaçlarla attırdıklarını, her şeye hazırlıklı olmamız gerektiğini söylediklerinde o kadar çaresiz hissettim ki. aslında seni çoktan kaybetmişim ama bunu söylemiyorlar. 
          
          telefon ekranımda duran o tek bildirim var ya, tonlarca cevapsız çağrıya bin bedeldi. biliyordum orda ne yazdığını, ama kabullenmek istemedim. öldüğün haberine inanmak istemedim. seni son kez görmeme izin vermemelerine de çok kızdım. ama karşı gelemedim. cesaret mi edemedim yoksa saygı göstermek mi istedim bilmiyorum.
          öfkem, kırgınlığım ve kızgınlığım kendime sanırım
          ah ebrarım. yine sana geldiğimde en son, cenaze için gelmiştim. bilseydim sıradaki sensin, sıradaki sen olanın helvasını ben kavuracağım, bilseydim böyle mi olurdu? 
          paramparçayım ebrar. aklının almayacağı kadar çok sevenin var biliyo musun? o kadar çok insanı bir araya getirdin ki, toprağını atarken bile beraber güldük.
          bugün de öyle, kimse ağlayamadı. sen bizi ağlatmadın. sanırım, belirsiz bir durumdansa, şu an olduğun yerde rahat olduğunu bilmek çok daha iyi biliyor musun? 
          yazacak, konuşacak o kadar çok şeyim var ki.. destanlar yazılsa hiçbirine sığmaz ama.

Selam

SELAM

ABLA. 

selamlar, son 30+ günde olanlara gerçekten aklım ermiyor :d 
          el ele verip pes etmememiz gereken bir zaman dilimindeyiz ve ne yazık ki birbirimizden başka kimsemiz yok. 
          siyasi durumların dışında marmara'nın riskli durumu yüzünden kafayı yemek üzereyim. dilerim hepiniz ve sevdikleriniz güvendesinizdir.
          kendinize çok dikkat edin

nbr

hepimizin geçmiş kadınlar gününü kutluyorum!
          
          çok fazla kişiden çiçek alamadığından dolayı üzüldüğünü dile getirdiğini duyduğum için ayrıca belirtmek istiyorum, asıl çiçek sizlersiniz. zarafet ve inceliği ile asil olan kadınlarımız hayatlarımıza renk katıp aydınlatanlarken, üzülmeniz değil, yüzünüzün asık olmasını bile hak etmiyorsunuz. sizler, kendiniz nasıl etrafınızı aydınlatıp insanlara neşe katıyorsanız, kendiniz de tıpkı bu şekilde sürekli gülüp mutlu olmayı hak ediyorsunuz 
          
          ve son olarak unutmayın ki, bir günde değil, her günde sevildiğinizi ve ne kadar değerli olduğunuzu bilin <3

Watty yüzünden sureklı maılıme dolandırıcılar tarafından maıl dusuyor LMAO bunu lutfen tek ben yasamıyor olayım