Bazen görüyorum, buraya gelen bazı insanlar içlerini döküyorlar. Bu sefer sıra bendenizin olsun. Yaşamımda şimdiye kadar çok fazla şey oldu, çok travma geçirdim. Bunlar beni uzunca bir süre çok olumsuz etkilemiş olsa da başarılı geçen bir terapi süreci sonrasında yüreğimdeki o iğrenç hisler, nefesimi çalan duygular ve bendenizin varlığını fetheden düşünceler yerlerinden edildiler. Fakat önümde beni çokça zorlayacak bir süreç daha var ve bendeniz o güne varmak istemiyorum. O kadar bilemiyorum ki ne olacak, ne yapacağım, nasıl gardlar alınacak, nerede yaşamıma devam edeceğim... Bendenizi bir tedirginlik nehrinde sürüklüyor. Her ne kadar bendeniz ve sevdiklerim adına en iyi olduğuna inandığım şeyleri yapmaya çalışsam da bir şekilde zarar görüyorum. Batı'da benliğimden bir parça bulduğum üzere artık kendime zarar vermesem de bazen acaba ergenliğe girmeden ölseydim nasıl olurdu, tahayyül ediyorum. O da güzel değil, her ne olursa olsun bendenizin de bu dünyada bir yeri var, en az diğer her bir kişi kadar.
Okuyan bir dış göz için belki çok karamsar gelir bu minik katarsis, ancak yalnızca bir cevap arayışından ibaret. O cevap ise gelecekte gizli, eğer ki o günü görmeye karar verirsem.
Burada paylaşmayı yeğledim, çünkü
Bilinmek çok yorucu,
Bilinmezlik koruyucu.
Bıraksa ruhum karamsar orucu,
Sökülecek düğümün bir ucu.
