Karanlığın içinde yürüyorum.Sesiz,kimsesiz,sakin ve yavaşça...

Önce adımlarımı attığım yerler aydınlanıyor zamanla, sonra ise...sonra....

Sonrası yok bu yolun. Geçmişten gelen bir hissizlik sarıyor bedenimi. Önümde hiçlik... Sadece yürüyorum gölgeme hapsolmuşcasına. Ben ilerlemiyorum aslında gölgemi keşfediyorum. Geriden ve temkinli... Olduğum yerde beklerken birilerini. Kimin geleceğini bilmeden, kimin açacağını bilmeden ışığı,kimin yok edeceğini bilmeden karanlığımı bekliyorum sadece.

Belki de beklemek çözüm değildir ha? Elimdeki feneri kullanmalı mıyım acaba¿?