Selamm. O kadar buralarda yoktum ki beni unutmuş musunuzdur diye bir düşünmedim değil. Yani ben olsam unuturdum herhalde. O yüzden unutanlar için ben Hayal218. Az önce “Mürekkepten Arda Kalan” için yeni bir hikâye attım. Fakat şu an düşündüğüm şey ondan ziyade yalnızca sizin yorumlarınız. Çok okurum olmadığını biliyorum, uçarı hayallere kapılmayalım. Hatta belki bir kişi bile okumaz ama yine de buraya olan özlemim o kadar büyüdü ki… Yaklaşık bir yıl önce Yaşamanın Bedeli’ne ara vermiştim. Ve ondan önce 1,5 yıl boyunca sadece buradaydım, onlarla nefes alıyor onlarla sabahlıyordum. Okullar açıldıktan sonra resmen onlardan koparılıp gerçek hayatın içine atıldım. Bu 1,5 yıllık süreci düşündüğüm zaman başka hiçbir şey yapmadığımı fark ediyorum. Ve bir şeyi daha fark ediyorum ki en mutlu olduğum zamanlar yine o aylarmış. Çünkü ne olursa olsun yazarken veya okurken veya hiç tanımadığım insanlarla bir çıkar ilişkisi olmadan insani sohbetler ederken asıl olmak istediğim kişi oluyorum. Artık gün geçtikçe gerçek yaşamdaki acıları, insanların bencilliğini ve adaletsizliğini ve diğer tüm şeyleri görüyoruz ne yazık ki. Bir nebze de olsa hala ufak hikâyeler yazarken kendimi bulduğumu hissediyorum. Ve kendimi kaybetmek istemiyorum. Bu yüzden bu gün yine buradayım. Kısa, eksik veya buruk… Yayımla yazısının üstüne basarken hissettiklerimi sanırım sözcüklerle anlatamam. Gönül isterdi ki bu dünyanın içine hapsolayım ve bir daha çıkmayayım ama ne yazık ki bu mümkün değil. Hislerimi, düşüncelerimi ve anlatmak istediklerimi ise yazmaya her ne kadar ihtiyacım olsa dahi yazmaya kalkışacağım takdirde haftalarca burada kalacağımızı bildiğimden dolayı şu anlık susmam gerektiğini fark ediyorum. Yine çok konuştum ama olsun skjslkd. Kendinize çok iyi bakın. Görüşürüzz <3