Kalbimizde açılan yaralar yıllar geçse de eski güzelliğine kavuşamaz. İnsanlar gider, anılar kalır ama eskisi gibi mutlu hissettirmez. Üzülürüz, anlatacak birileri vardır ama söyleyecek kadar iyi hissetmiyoruzdur kendimizi. Aslında hiç kimse güçsüz değildir. Üzülünce ağlayan da, sinirlenince gülen de... Duygularımızı dışa dönük yaşamamız bizi kırılgan ya da mutsuz biri de yapmaz ayrıca. Sadece eskisi kadar sabredemiyoruz insanların bizi görmemezlikten gelmesine. Duyulmak istiyor, duyulmamak için her şeyi yapıyoruz. Velhasıl kelam yaşıyoruz, yaşadığımızı hissedemeden...
(Eğer silmek istersen anlarım. Yazdıklarını görünce içimden geldi.)