~♡Oradasın, biliyorum. Bu satırları okuyorsun. Şimdi bu satıra geçtin, kaşları çatıldı. Kafan karıştı Kiminle konuştuğumu, bu satırları kime yazdığımı anlamaya çalışıyorsun. Ben Bu satırları sana yazıyorum. Ona, buna, şuna değil sana yazıyorum. Dünyanın her neresindesin bilmiyorum, hangi şehrin, hangi sokağından okuyorsun bu yazdıklarımı bilmiyorum. Bir otobüste misin, trende misin, Saat kaç orada? Bilmiyorum... Ekrana dökülen saçların ne renk İnan bana tahmin edemiyorum. Ve inan bana, bunların Hiçbirinin önemi yok. Saçların renginin, saçların olup olmamasını, nerede olduğunun, saatin kaç olduğunun... tek Önemli olan sensin. Bu satırları okuyor olman. Tek Önemli olan şimdi bu cümleyi geçmiş olman. Neler yaşadın, neler atlattın, neler yaşayacaksın, neleri atmak zorunda kalacaksın bilmiyorum. Tek bildiğim var, bu Dünyada çıkmaz sokak yok. Sonuda geldiğini Düşündüğün her yolda, o yolun sonunda bir duvarda görsen adım attığında yıkılacak o duvar. Belki mahvolmuş bir halletsin, belki pes ettin, belki çaresizsin, belki de artık hiçbir şeyin iyi olacağına inanmıyorsun. Ama sen bu satarak geçtiysen, hala umut var demektir. Çünkü Bu satırları okumaya devam ediyorsan, bu satırlardan bir Kurtuluş yolu, bir cevap alıyorsun demektir. derin bir nefes al. Bir daha nefes daha. Ve bil ki,"vardır elbet bir çıkılacak yol." Yeter ki o yola adımını at. O telefonu eline al, kendine tuttuğun bir mesaj at. Aynanın karşısına geç, kendine bir bak. O kadar değerlisin ki kendinin kendine yazık etmesine izin verme, saçlarını tara. Bir özür dile kendinden. Kendine yaptığın haksızlıklar için, kendine soktuğun o çıkmaz sokak için, kendini suçladığın her an için özür dile kendinden. Bu dünyadaki en değerli insan sensin. Başkalarına verdiğin değerin yarısını bile kendine vermediysen eğer, şimdi bir kez daha özür dile kendinden. Ve bir kez daha. Unutma, herkes gittiğinde bile ruhun seninle kalacak... senin en yakın arkadaşın, daimi ailen sensin...♡~
