Bakın sevmek öyle cümlelerde filmlerde gördüğünüz gibi bir şey değil. Yani öyle birkaç sevgi mesajı, birkaç gece, birkaç sahiplik fotoğrafları falan öyle değil. Daha farklı. Mesela onu görünce hızlanan kalbiniz, her adımda ona yaklaşma, onu görme hissidir sevmek. O adımları onun için atmaktır. Bir sokak arasında elini tutmak, sarmaş dolaş olmak değildir sadece. Benimsin diyebilmenin dışavurulmuş halidir sevmek. Aişe annemizin peygamber efendimize Yâ Resûlallah bana olan sevgin nasıldır? sorusuna Efendimizin "Kördüğüm gibidir" demesidir. Ya Resûlallah kördüğüm nasıldır sorusuna; Efendimizin "İlk günkü gibidir" demesidir. Sevgi sadece sözlerle ifade etmek değil, davranışlarla da bunu hissettirmektir. Efendimizin, Aişe annemizin su içtiği bardağı alır, onun ağzını değdiği yerden içerek sevgisini göstermesidir. Birlikte fotoğrafı olmadığı halde, “olsun abi, ben onu hayal ediyorum... varmış gibi davranıyorum” demektir, sevmek. Üstünden günler, aylar, yıllar geçmesine karşın nefretle değil, hala, her şeye rağmen ilk günkü gibi bakabilmektir. Kokusunu kilometrelerce öteden alabilmektir. Damarlarında akan kanda hissebilmektir, sevmek. Öyle çevresindeki üç beş insandan kıskanmak değil demek istediğim. Esip tenine vuran rüzgardan kıskanmaktır, sevmek. Keşkelerde değil, iyi ki’lerde saklayabilmektir. İhtişamlı sevmeleri geçelim. Sadelikle sevelim ama sevelim. Sevildiği için kendiyle onur duymaktır, sevmek. Bir meyvenin olgunlaşmasını beklemek değil, düşüp onun toprağına karışmaktır. Sadece sevinçlerine, kötüsüyle iyisiyle her anında yanında olmak, olmasan da yanındaymış gibi hissettirmektir, sevmek. Onu hep yanında istemek değil, kötü anında bile bir adım uzağında olduğunu hissettirmektir sevmek. Yalnız siz sevmeyi değil, sevginin anlamını bilmiyorsunuz. Gözle değil yürekle oluyor o. Ah! Bir anlasanız…
