Helinnnn001

@Helinnnn001 Merhaba, iyi günler. Amacım sizi rahatsız etmek değil asla, bu bir reklam da değil, sadece bir davet mesajdır. Eğer sizde dilerseniz, kendi kitabımda sizi görmek için bir davetiye bırakmak istedim. Bu toplu bir mesaj değil, ilk bölümdeki yorumlarda sizi gördüm ve hikayenin geri kalanına devam etmeniz için mesaj bırakmak istedim. Rahatsız ettiysem kusura bakmayın, lütfen. Sevgilerle❤️

Umarım sonuçlar duyurulduğunda, herkes istediği üniversiteyi tutturmuş olur.｡⁠◕⁠‿⁠◕⁠｡
          
          Başka bir şehir görmek istiyorum artık, başka kitaplar ve başka sesler.
          
          Burası kalbimi ağrıtıyor.

Ne zannediyorsunuz? Sevgi her şeyi çözer de değil, sevgi çözüm de değil. Ne olsun istiyorsunuz ben anlamıyorum.
          
          Sevgisizlikten taşlaşmış kalbiniz biri hakkında üzülmeyi bile bencillik addediyor. Kim ya bu 'mantık' çerçevesinde hareket edenler? Anlıyorum, hiçbir şey sonsuza dek duygularla ilerlemez ama insan bazen sevgiye ve ilgiye ihtiyaç duyar. Rica ediyorum, hayır demeyin. İlgi budalası olup bir adım bile ilerlememek değil kast ettiğim, bazen durmak ve sevmek sadece. Ya biri herhangi bir çıkar gözetmeden birini sevebilir. İlla kendi kalbi için yapmaz ki bunu..! Siz bir başkasının içinde kolay zapt edilemeyecek duygular gördüğünüzde kendiniz için mi üzülüyorsunuz? Hayır. Zor olduğunu bilerek, empati kurarak hareket ediyorsunuz.
          
          Katılmıyorum yüce mantık bilimine, her şey tamamen akılla değil. Dünya sevgisizlikten çürüyorken, çocukların bile zulüm gördüğü bu yerde bana mantıktan bahsetmeyin.

Çizgi studio hesabım: hhayalperestt

Hayatınızda bir kitap kadar değerli olan biri varsa, çıkarın onu içinizden. Üzülür, evrende daha önce birleşmemiş bütün acıların orada birleştiğini düşünür, incinirsiniz. Sonra sıkılır bir şey yapmak istemezsiniz. Üstelik tek seferle kalmaz bu bitkinlik, defalarca alt üst eder sizi. Çığrından çıkmış gibi sürekli ararsınız birilerini, sonra yavaş yavaş solarsınız, kupkuru bir güz yaprağına dönene kadar kimse çalmaz kapınızı. En nihayetinde birileri görünce gülümsersiniz, çünkü neyin var diye sorar size. Yok, dersiniz. Hiçbir şeyim yok. Kendinizden çok büyük bir parçayı kaybetmişsinizdir içeride, arayıp soran fark ettiğinde ise çok geç olmuştur.
          
          Siz artık öğrenme konusunda derece yapmış, fakat her defasında bile isteye aynı hatayı yapıp aynı yerden puan kırarak düşürdüğünüz hayat kalitenizi tamir etmeye çalışan bir cisme dönüştünüz.
          
          Özür dilerim.
          
          Fakat durum bu, ben sizin yanınızdayım demeyeceğim. Bu koca bir yalan.
          
          Ben kendi yakınımda bile değilken size ulaşamam.
          
          Siz, kendi kendinize ulaşmaya çalışın.
          

Bir daha beni üzmene izin vermeyeceğim. 

Çok küçükken başladım yazmaya, büyüdüm sanmayın sakın, hâlâ küçüğüm. Yine yazıyorum ama yazacak öyle çok şey var ki, yetişemiyorum. Dilimdeki acı, şiirle bedene bürünüp bütünüyle karışıyor kalbime. İnanın memnun değil, üstüne binen ağırlıklardan epey rahatsız. Ama onlar da olmasa yapamaz, biliyor. 
          
          Annemin, benim, kardeşlerimin, babamın hikayesi derken anlamaya başlıyorum. Bu hikâyelerin bir durağı yok. Şiirin durağı var diye bir iddiam yok ancak ortak acılar şiire öyle güzel yerleşiyor ki, lafı kısaltma yolunda; kelimelerin üzerine ağırlık vererek ince ince işleniyor insanların beynine. Hayran olmamak elde değil.

Size tuhafların hikayesini anlatacağım
          O zaman sezeceksiniz;
          Galip dünyanın yenilgiye uğramış yüzleri,
          Sizin mahzeninize ne çok benziyor.
          Ne çok uğruyor yuva kuramamış ruhlar evlerinize...
          
          Size duymadığınız bir öykü fısıldayacağım:
          Bembeyaz kağıtları süsleyen, serin sularda,
          Açıp da gözükmeyen çiçekler...
          Anlayacaksınız, sizin bahçenizde,
          Henüz fark ettiğiniz gözyaşı serinlikleri var.
          
          Size, unutulmuşların masallarını haykıracağım:
          Sevilmek için her çırpınışta,
          Akan ruhlarından lime lime çığlıklar
          Süslüyor gecelerini kumdan inşa ettikleri mutluluklar
          Onlar, sen, ben, biz; hepimiz.
          
          Size gözden çıkarılmışların hazin sonunu anlatacağım:
          Bulutlarda nefes alabilen martılar gibi soluk soluğa,
          Tenleri özlemden yitmiş bedenlerin kederi,
          Yağmur gibi yağacak yüzlerinize.
          Sana, bana, bize; hepimize dostlar.
          

Ağlamak istedim
          Ama yapamadım
          Ağlayınca geçer
          Geçsin istemedim 

Gerçekten aşk ve ölüm en uç noktalar. Ölmeyi dilediğinde seni kurtaran aşk, aşkı dilediğinde ise seni kurtaran ölüm olabiliyor. Kurtarmak kelimesi tartışılır elbette ama bir şeylere engel oluyor ya da yeni kapılar açıyorlar. Hayat kadar garip kavramlar...Şansım olsa da yeniden tatsam o heyecanı diye bir dilek diliyorum bazen. Sonra hatırlıyorum zaten tam ortasında olduğumu her şeyin, bütün tereddütlerim kalkıyor ve geriye yalnızca çırpınmayı sürdüren bir acı kalıyor. Geride kalanlarla sürdürüyorum yaşamı, henüz aktaramadığım zevksiz bir hayat suyuyla.
          
          Bugüne not:Lütfen pes etme.
          
          19/11/2023