Hakan

Bu yaşa erdirdin beni,gençtim almadın canımı
          ölmedim genç olarak ,ölmedim beni leylak
          büklümlerinin içten ve dışardan
          sarmaladığı günlerde
          bir zamandı
          heves ettim gölgemi enginde yatan
          o berrak sayfada gezindirsem diye
          ölmedim, bir gençlik ölümü saklı kaldı bende.
          Vakti vardıysa aşkın,onu beklemeliydi
          genç olmak yetmiyordu fayrap sevişmek için
          halbuki aşk,başka ne olsundu hayatın mazereti
          demedim dilimin ucuna gelen her ne ise
          vay ki gençtim
          ölümle paslanmış buldum sesimi.
          
          Hata yapmak
          fırsatını Adem’e veren sendin
          bilmedim onun talihinden ne kadar düştü bana
          gençtim ve ben neden hata payı yok diyordum hayatımda
          gergin bedenim toprağa binlerce fışkını saplar idi
          haykırınca çeviklik katardım gökyüzüne
          bir düşü düşlere dalmaksızın kavrayarak
          bulutu kapsayarak açmadan buluta içtekini
          tanıdım Ademoğlu kimin nesiymiş
          ter döküp soru sormak nereye sürüklermiş kişiyi.
          
          Çeşme var,kurnası murdar
          yazgım
          kendi avcumda seyretmek kırgın aksimi.
          
          Gençtim ya,ne farkeder deyip geçerdim
          nehrin uğultusu da olur,dalların hışırtısı da
          gözyaşı,çiğ tanesi,gizli dert veya verem
          ne fark eder demişim
          bilmeden farkı istemişim.
          Vay beni leylak kokusundan çoban çevgenine
          arastadan ırmaklara çarkettiren dargınlık!
          Yola madem
          çöllerdeki satrabı yalvartmak için çıkmıştım
          hava bozar,yüzüm eğik giderdim yine
          yaza doğru en kuduzuyla sürüngenlerin sabahlar
          yola devam ederdim.
          
          Gençtim işte şehrin o yatık raksından incinen yine bendim
          gelip bana çatardı o ruh tutuşturucu yalgın
          onunla ben
          hep sevişecek gibi baktık birbirimize.
          bir kez öpüşebilseydik dünyayı solduracaktık.

Falcı kadın yalan söylüyor yalan
          Bizi birbirimiz için yaratmış Tanrımız
          Nasıl mümkün değilse
          Yıldızları toplamak gökyüzünden
          Öylesine imkansız bir şey aşkımız
          
          Kurudu gölgesinde oturduğumuz ağaçlar
          Bahçelerde sevdiğin çiçekler kalmadı
          Sadece hatıralarda ebedi olan
          Vazgeçemediğimiz, unutamadığımız
          Onlar bile bize yar olmadı
          
          Unut benden kalan ne varsa
          Unutmak tesellidir yalnızlığın
          Güneşi bir kadeh şarap gibi içip
          Delicesine sarhoş olmak
          En güzel tarafı imkansızlığın
          
          Ümitlerimiz fırtınalı denizler ortasında
          Bir hurda teknedir şimdi
          Dalgalar dünden daha zalim
          Rüzgar daha hoyrat
          Ne bulut var ufuklarda ne gemi
          
          Mevsimler toz pembe değil
          Gündüzler gecedir, geceler zindan
          Güneşin doğmasını beklemek boşuna
          Boşuna artık medet ummak
          Taş kalpli zamandan
          
          İnan ki! Kırılmış bir ayna gibi
          Paramparça, kırık dökük aşkımız
          Çaresizliğin, ümitsizliğin türküsü
          Türkülerin en içlisi, en hüzünlüsü
          Büyük aşkımız

Nefretin diğer sikko duygulara ne kadar yakın olduğunu bugün her zamankinden daha iyi tecrübe ediyorum Aptallığın gerizekalılığın her türlü anlamıyla önümde sergilendiği bir durum bu Ancak burada yumuşatılmış üstü kapalı bir eleştiri ya da kibarca yapılmış bir tespit falan yok Kafası basmamak tam olarak bu Öyle bir kafasızlık ki anlamamak bir meziyet olmuş sanki
          
          Aşağılama gibi düşünmeyin bunu hayır bu çok daha ötesinde Kelime dağarcığımda ne kadar küfür hakaret aşağılama varsa sıralasam buraya inanın bana ne içim rahata erer ne de bu kelimeler onun o akıl yoksunluğuna denk düşer Bu kadar akılsız birine küfür etmek bile bazen boşa çaba gibi geliyor çünkü ne anlamını kavrayabilir ne de içinde bulunduğu sefil durumu fark edebilir Hayatını sikeyim Ama var ya öyle sıradan değil tekme tokat yumruk yumruğa girip o hayatını paramparça edesim var Salak orospu çocuğu Çünkü o hayatta başka türlü bir anlam yaratamıyor Bu kadar boş bir zihnin bu kadar gereksiz bir varlığın etrafta nefes alması bile insanın sinir sistemine zarar Her hareketi her kelimesiyle yeni bir rezillik sergilemesi yetmezmiş gibi bir de insanların aklıyla alay edermişçesine o kibirli boşluğunu sergiliyor
          Ama işte en kötüsü ne biliyor musunuz Böyle birine duyulan nefret bile bazen ziyan gibi geliyor O kadar değersiz o kadar gereksiz bir enerji tüketimi ki Ama yine de elimde değil Öfkemi bastıramıyorum Çünkü böyle bir insan tipi insanlığa hakarettir Umarım bir gün hayat ona kendi saçmalıklarını gösterecek kadar acımasız olur

İnsan organizmasında
          yüzde doksan su var,
          Paganini'de belki
          yüzde doksan aşk!
          
          Ayrıca, bir istisna olarak
          kalabalık eziyorsa sizi,
          insan tutumunda
          yüzde doksan iyilik...
          
          Yüzde doksan müzik
          külfet olsa bile,
          içimdeki çer çöpe rağmen,
          yüzde doksan sen.

Eğer zamanı hissedemiyorsam nasıl iyileşebilirim? 

Herkes seni sen zanneder.
          Senin sen olmadığını bile bilmeden,
          Sen bile..
          Seni ben geçerken,
          Derim ki,
          Saati sorduklarında;
          Onu ”O” geçiyordur.
          Kimse anlam veremez.
          Tamir ettirmedin gitti derler şu saati.
          Ettirmek istiyor musun demezler.
          
          Bir bozuk saattir yüreğim, hep sende durur.
          
          Zamanı durdururum yüreğimde,
          Sensiz geçtiği için,
          Akrep yelkovana küskündür.
          Şu bozuk saat çalışsa benim için ölümdür.
          Bil ki akrep yelkovanı geçerse,
          Atan bu yüreğim durur.
          Bırak bozuk kalsın, hiç değilse;
          
          Bir bozuk saattir yüreğim, hep sende durur.

Sana geldim, içim ümitlerle dolu
          Beni sarhoş etme İstanbul, ne olur
          Bir gün ben de eririm caddelerinde
          Çürür kemiklerim adım unutulur
          Yine sen kalırsın dipdiri, sımsıcak
          Göğü, bulutların, denizlerin kalır
          Oynama İstanbul, benimle oynama
          Bir gün öldürür beni bu dert, bu kahır
          Ezilmiş ellerimin arasında başım
          Bu yeryüzünde başka çarem kalmamış
          İşte gelip kapılarına dayanmışım
          Karşında yıkılmış bir duvar gibiyim
          Beni sarhoş etme, başım dönüyor
          Üstüme varma İstanbul, kederliyim.

Ne cebime para koyan babam tanır beni
          Ne de doğurduğunun yabancısı anam
          Bir ben bilirim kendimi
          Bir ben nefret ederim böylesine kendimden

Dünyada bir tek insana inanmıştım. O kadar çok inanmıştım ki, buna aldanmış olmak, bende artık inanmak kudreti bırakmamıştı. Ona kızgın değildim. Ona kızmama, darılmama, onun aleyhinde düşünmeme imkân olmadığını hissediyordum. Ama bir kere kırılmıştım. Hayatta en güvendiğim insana karşı duyduğum bu kırgınlık, adeta bütün insanlara dağılmıştı, çünkü o benim için bütün insanlığın timsaliydi...

Hoşça kalın
                        dostlarım benim
                                       hoşça kalın!
          Sizi canımda
                canımın içinde,
                     kavgamı kafamda götürüyorum.
          Hoşça kalın
                        dostlarım benim
                                       hoşça kalın...
          Resimlerdeki kuşlar gibi
                      dizilip üstüne kumsalın,
                                   mendil sallamayın bana.
                                                                  İstemez...
           
          
          Tek hecesiz elveda...