Acı çeken bir kalbin son çığlıklarını duyun...

Umutsuzlukla bezenmiş bir hayatın; hayal kırıklığı ile dost olduğu, siyahın en ağır tonunun bile hissettiklerimi yansıtamadığı, mavinin hiçbir sayfamda yeri olmadığı bir kitabım ben..
Sonu her ne kadar kötü bitse de finalinin tekrar tekrar okunup her seferinde daha şiddetli ağlamalarla karşılık bulduğu, hayallerinizin bile donuklaştığı o romanım işte..

Acılarla dolu bir kalbin duygusuz birinin elinde ki son atışlarıydı benim kalemim...

Kalemim..Zorluklara ne kadar göğüs germeye çalışsa da sonunun kötü biteceğini o da biliyor çünkü umutsuzluk onun adı. Acılara dirensede,nefesi kesilsede son limanı hep umutsuzluk. Umuda yer mi yok acaba kalemimde yoksa ona olan güveni mi yok?

Ben kim miyim?
Karanlığın en siyah tonunun umutsuzlukla birleştirdiği o yalnız kalemin sahibiyim...

                  ****

'Yalnızlığın en sevdiğim tarafı; kendi dünyamdan uzaklaşıp, başkalarının dünyasına yaklaşmaktı. Kendi dünyanın dışında gezinmeden doğrulara ulaşamazsın.'