Düşünseli

Seslerden dokunuşlara verilmiş isimdi müzik. Gözlerime dokunuşu suları hücum ettirir, tenimde ürperti adında bir kıpırtı.. Nefes yetiremidiğim bir kıvranış gelir habersiz. Adını bilmediğim bir avuç düşünce, ümitsiz kıpırtılardan sonra canlanamadan öylece kalır. Aklın da, bedenin de dilsiz gürültüsü payıma düşen.. Kapkaralar arasında oturmuş kalmışken, payıma düşen..

Kayıp hissettim bir değeri.. Bir değerden fazlası belki de. Yüzüme yerleşik o suratsız ifade.. İç çektiren bilinmezlik.. Gece, yitmeden yetişmelisin yüreğime.

Sesler de eksikliğini hissettirir. Peki daha duyamadan sesini, bulamadan seni bunu hissetmem mi gerekir hala?

Öylesine kolay mı? Anlayan olmayacağım asla. Biri hakkında bildiği iki üç cümleden ibaretken, daha ne kadar saçmalar isimsiz kişilikler?

Kimileri kalmış öylece kıyıda ve ben de aklımda varsaymışım onları.

Karanlıkta titreyen bir titreşim.. Ses denilen anlamı bulmaktan korkmalı mı beden? Kara olanı duymaktan kaçmak.. Anın özeti ve ben..

Adını seslenmiş olamam. Korkularım benden büyük oldu hep. Fısıltılarda kayboldu adım. Varlığımdan bihaber olsan, belki biraz daha kolay olurdu.