Kadının siyah abayası ve şalı tozla, toprakla yıkanmış gibiydi. Ramallah’ın çatışma kokan sokaklarında sahaya adım attığında, yanına koşan 14 yaşındaki ela gözlü, güzeller güzeli küçük yardımcısı, titrek bir sesle seslendi:
"Abla, üstünüz başınız yine toz içinde kaldı…"
Türkçe’deki gibi doğrudan "abla" veya "abi" ifadesi Arap dilinde yoktur. Ancak kadın, "abla" kelimesini Zainab'a öğretmişti.
Kadın, yüreğinde derin bir sızıyla, ama o acıya inat barındırdığı o yumuşak tebessümüyle yere eğildi. Şefkatle:
"Üst baş yıkanır Zainab, temizlenir. Ama…" dedi, bakışlarını ufka dikip sesi fısıltıyla derinleşerek, "Kalbimiz toz toprak içinde kalırsa, işte onu arındırmak zordur. Çok zordur."
Etrafındaki yıkıntıları işaret ederken, kelimeleri insanlığın vicdanını delip geçecek kadar ağırdı:
"Bunca katliamı, bu tarifsiz yıkımları, kalpleri tozla ve kirle kararmış olanlar yapmıyor mu sence?"
Ela gözlü kız çocuğunun dudakları kıpırdadı, ama kelimeler dökülemedi. Sessizlik; o yıkılmış şehir kadar ağır, o kararmış kalpler kadar soğuktu.
Kadın, içinde biriken öfkenin ağırlığıyla sesi yükselerek haykırdı:
Yaz, ey zaman!
Biz kimiz? Ruhumuz işgal altında direnen bir halkız. Adımız Filistin; yabancıların dudaklarında kayboluruz. Varlığımızı sevmeyenlere karşı her gün yeniden doğarız. Sesimiz bir çığlık gibi yankı bulur, ama kimse duymak istemez.
Dışımızda bir şeklimiz vardır, ancak içimizdeki yangını kimse görmez.
Gözlerimizdeki acıyı, sadece bizden olanlar, bizi bilenler anlayabilir.
Ama biz, bu topraklarda hem ölü hem de diriyiz; birbirini tamamlayan bir sükunette, çünkü biz kaybolmuş değil umutla yarını bekleyenleriz!
Hulya
