Yorgunum, kırgınım, mutsuzum, umutsuzum... İnsanlar beni artık fazlasıyla yormaya başladı. Akıp giden dünyaya ayak uydurmak yeterince zorken bir de burnumun dibine dayatma yapıyorlar ya... İşte o an bende tam tabiriyle "şarteller atıyor" . Susmak istiyorum, içim patlayacak gibi oluyor. Kalbim ağzımdan çıkacak zannediyorum o an. Konuşsam.... Ah konuşsam...
Artık o kadar yoruldum ki... Bazen tek istediğim başımı alıp gitmek oluyor. Gidemiyorum. Çünkü sevdiklerim var. Üzmek istemediklerim... Ama cidden yorgunum artık. Cidden bu hayata isyan edesim var. Ama sadece "var". İsyan edecek gücüm yok. O gücü benden aldılar... Tüm enerjimi sömürdüler. Hala sömürüyorlar... Israrla...
Bunu da niye paylaşıyorum açıkçası bilmiyorum. Ama o kadar doldum ki... Bir şeyleri kusmam gerekti artık. Rahatsızlık için özür dilerim.