Bu gün tavşanımı verdik 2 yıldır baktığım beslediğim ona çocuğumuş gibi baktığım tavşanımı verdik her dakika balkona gidip ağlıyorum çünkü orda bir kafes yok yatağımın altına giren biri yok benim yanıma gelip kafasını sevdiren biri yok karamel yok.bu çok zor bir şey hayvan vermek ama onu görebileceğim onu tanıdığımız birine verdik onun iyi olduğundan eminim ama kalbimin yarısı yokmuş gibi hissediyorum ağlıyorum ve bu iğrenç bir duygu.ama beni teselli eden şey barınaktan bir köpek sahipleneceğiz.adını karamel koyacağım…