Abi yeter, artık bıktım, bunaldım, taşıyacağım yükü artık taşıyamıyorum. Bende her kes gibi gülmek, istediğim kitabı okuya bilmek, istediğim kişiyle arkadaş ola bilmek, her kesin içinde rahatça ağlaya bilmek istiyorum. Çok şey istemiyorum sadece normal bir insan gibi duygularımı herkesin önünde sergilemek istiyorum. O kitabı okuyamazsın konusu aşk, şu kişiyle arkadaş olamazsın erkek, herkesin önünde ağlama ayıp. Yeter, yeter!! Bıktım, sıkıldım sizden de aptal düşüncelerinizden de! Şu yaşıma kadar el-alem ne düşünür diye büyüttünüz beni, amma bir kerecik bile olsa benden ne istediğimi ne hissettiğimi sormadınız. Mesela; "şu kitapı almak istermisin çok güzel, bak, yalnız kalma hadi şu çocukla arkadaş ol" bir kere ya, sadece bir kerecik bana bunu sordunuzmu? Çokmu zordu? Hadi söylesenize, dayı, anneanne, dede hadi söyleyin bana bu soruları sormak o kadar mı zordu? Şu yaşıma kadar hep sizi tatmin etmek için uğraşdım. Amma bu gün sırf konusu aşk temalı olan bir kitap okuduğum için, bana onca şeyi söyleyeceğiniz asla aklıma gelmezdi. Keşke ölsem de kurtulsam. Biliyorum zaten ölsem bile arkamdan asla ağlamazsınız, sadece annem. Ben ölsem dayımın ellerinr kına yakacağını hepimiz çok iyi biliyoruz. Amma anne asıl sözüm sana biliyormusun? Çocukluğumdan buyana hep dayım beni azarladığında arkamda dursaydın belki bu durumda olmazdım. Beni geleceğimle ilgili bir sürü planlarım vardı amma siz özellikle sen dayı hepsini elimden aldın(ız). Anne bu sana veda mektubum artık beni görmeyeceksin. Sonsuza kadar elveda...