4 ნაწილი
ყველა მტოვებს............ : )
ამდენი ხალხია ჩემს ირგვლივ და თავს მაინც მარტოსულად ვგრძნობ. ეს საშინელი შეგრძნებაა.
საზოგადოებაში ვიღიმი, ვიცინი, ბედნიერი ვჩანვარ, თითქოს ყველაფერი კარგად არის.
ალბათ ეს ყალბი ღიმილია რომელიც თავდასაცავად მაქვს აკრული რადგან ხალხს ჩემი ტკივილი არ დავანახო, არ მნდა ვინმესთვის ზედმეტი ტვირთი ვიყო.
როდესაც ამდენ ხალხში თავს მარტოსულად გრძნობ ეს ხომ საშინელებაა, მაგრამ ამაზე უარესი იცით არ არის? როდესაც გგონია რომ "ვიღაც" შენს გვერდითაა და აღმოჩნდება რომ მას ფეხებზე ჰკიდიხარ ეს უფრო მტკივნეულია სიტყვაზე მენდეთ!
არ ვიცი ამ ყველაფერს აქ რატომ ვწერ მაგრამ მინდა რომ ჩემი ტკივილი და სადარდებელი ვინმეს გავუზიარო.
მინდა ვინმეს მხარში დგომა ვიგრძნო!
არ მეშინია მარტოობის რადგან ამასაც მივეჩვიე უკვე.
სიყვარულის მჯერა მაგრამ მხოლოდ ფილმებში, წიგნებში და თუნდაც პიკებში,რეალურ ცხოვრებაში აღარ მწამს. ოცდამეერთე საუკუნეში თითქოს სიყვარული გაქრა. ირგვლივ ხალხი გაცივდა, ყველა თავის თავზე დარდობს და სხვა არაფერზე და არავიზე.
გული მტკივა მაგრამ ამას ბოლო დროს ვეღარ ვგრძნობ.
ადრე ისე მიწვავდა გულს ეს შეგრძნება.
როდესაც ვიაზრებდი რომ ხალხის მიმართ ჩემი სიყვარული,სიკეთე და ერთგულება ამაო იყო.
სიტყვები ყველაზე დიდ ტკივილს მაყენებდა, ფიზიკური ტკივილი ჩემთვის არაფერი იყო და ახლაც ასეა.
როდესაც უხეშად მომმართავდნენ, ცუდ სიტყვებს მეუბნებოდნენ ტკივილნარევი წვა გულში ტირილს მაიძულებდა მაგრამ ახლა ასე აღარ ხდება. ამაზე გული აღარ მტკივა რატომ არ ვიცი. შეიძლება ოდნავ მკრთალად ვიგრძნო მაგრამ ტირილი არ გამომდის, ასე რომ ვთქვათ ცრემლები დამიშრა :)
დღესაც ბევრ რამეზე ვდარდობ, ვფიქრობ და ვჯავრობ.
აქ დავამთავრებ. ბევრი რამ მაქვს კიდევ სათქმელი მაგრამ დღეისთვის საკმარისია.
ახლა კი მადლობა მინდა გადავუხადო ყველას, იმ თითოეულ ადამიანს ვინც ჩემს პიკს კითხულობთ.
მადლობა ყველას! ეს ჩემთვის მართლა ბევრს ნიშნავს. როდესაც ვხედავ იმ რიცხვებს რომლის რაოდენობაც მკითხველებზე მიუთითებს ჩემს გულში ბედნიერების ნაპერწკალს აღვივებს. მადლობა! უმნიშვნელო მაგრამ საოცარი გრძნობისთვის
დროებით!
