Bilmiyorum bunu gören biri var mı ama fazla ağlak biri olarak bir yazar olmama rağmen alak yazacaktım neyse hemen zırlayabilirim. Hic alakasız şekilde geleyim buraya yazayım dedim... uzun zaman oldu artık hayat kaygısı beni aldı götürdü yazarken uyuma ahenke hatta noktalama işaretlerine bile dikkat etmiyorum
Hayatta insanlar farklı olabiliyor ben gibi birinden zaten aynı olmak beklenemez
Burda cok zamanım oldu geçti bazen zaman kaybı bazen güzel anıların ta kendisi ama yazma endişem yerini giderek sessizliğe bıraktı halen aynıyım ama
Ben halen aynıyım
Yetenek beyninin sana izin verdiği ölçüdedir bu yeteneğimi kaybetmek istemiyorum yazmak güzel şey ama sanırım artık hayata maddiyat olarak bakmaya başladım hayallerim çocukça değil değişti
Yolumu cizmekte klavye düzelti ama çok güzel düzeltti benim yerime dedi ki yolumu çözmekte zorlanıyorum
Anılar
Anılar hic silinmez, diyordu bugün ki izlediğim dizide kız ve devam ediyordu, Neden hep bize en çok acı veren anılarımız aklımız da kalır
Mesela benim gibi düşünüyor mu diğer insanlarda
Dalıyor mu derin acılara
Aslında böyle bisey mi beyinle büyük bir kavgaya girmek düşürür mü insanı hummalı bir hastalığa
Peki ya kavga ?
Benim kavgam kiminle?
Neden bir tutarı yok kelimelerimin Neden bu gözyaşları
Tam olarak aradığım şey nerde? Eksiklik ya da fazlalık bu iki kelime hep çok anlam ifade etti hep bir tutar içinde mi olmalı kelimeler?
Aidiyet. Bu kelime göründüğünden çok daha tehlikeli. Bilin diye söylüyorum, öldürüyor insanı.
