Niçin insanların Sevinçleri kısacık olabiliyor. Niçin kalpteki neşe yerini hüzüne bırakabiliyor hemde iğnenin ucu kadar bir vakitte. İnsanlar mutluluk denilen şeyi birazcık sürebilmesi için neleri göze alabililir. Ama mutluluk,sevinç denilen şeyler hep kısacıktır göz açıp kapana kadardır maalesef. Zengin insanlar birazcık mutlu saadetli olabilmek için servetini harcayabilirler ama bu mümkün mü mutluluk ve saadetin değeri paha biçilemez. Hep hüzün, yalnızlık başımızdan eksik olmaz ama bazen onlarla da sevinebiliyoruz ya onlar da olmasalardı insan yaşayabilir miydi acaba. İşte acılarımız ve boynu bükük yalnızlıklarımızla arkadaş olmuşuz. Ama bu duygularımızı artık sevmeye mi başladık ne artık yakınmıyoruz onlardan çünkü biliyoruz ki bizi neler terk etse onlar bizi yalnız bırakmazlar onları kanıksamışız mı ne bilemiyoruz. Bizi içten içe kemiren bu duygulara nasıl ses çıkartmaz olmuşuz bilemiyoruz neden bu duygulara hapsolmuşuz bilemiyoruz. Acaba ne yapsak da bu duygulardan kurtuluruz bilsek acaba uğruna her şeyi göze alabilir miydik. Saniyelerce mutlu olmak için bir ömürü harcayabilir miyiz. Bu mutluluk denilen şey de aslında çok kötü olabiliyor çünkü bağımlılık yapabiliyor bizi yarı yolda bıraktığında sonuç ziyan. Ama bunlara sahip olmasanız bir şeyler kaybetmiş olmazsınız zaten yoktu artık olmazsa da olur der geçersiniz. Ama bir şey diyeyim mi bunun da sonu gelir her şeyin sonu geldiği gibi bu da kısacık sürer maalesef. Aslında bu bütün duygular bizi tatmin etiği kadar değerli olabiliyorlar. Bütün bu iyi kötü duygulardan etkilenmemek için taş olmamız lazım ama müjde ona da çare yok taş olsak da bunlar karşısında çatlarız. Demek ki neymiş kendimizi bu duygu denilen lanetlerden soyutlamamız imkansız son bir şey kaldı bunların hepsini kabul edip mücadele etmek savaşmak lazımmış. O zaman şimdiden iyi mağlubiyetler
