liva

senin sesinle karanlık rüyamdan uyandım
          ve gerekirse seninle uyurum bi anda

sana gökyüzünü ısmarladım, gülüşlerinde güneş batsın diye.

kimseye inancım kalmamışken bile daha önce hiç incinmemiş gibi sevmeye çalıştım seni. bak her şeyin telafisi var ama bunun yok.

sen bana hiç gelmedin, ama ben de senden hiç gidemedim. en acısı da ne biliyor musun? gözümün önünde etimi kemiğimden sıyırdın, yine de vazgeçemedim senden. ve yine bilmiyorsun beni. hiç bilmedin. belki de hiç bilmeyeceksin.

beni hemen anlamalısın, çünkü ben kitap değilim, çünkü ben öldükten sonra beni kimse okuyamaz, yaşarken anlaşılmaya mecburum.

en yukardan aşağı düşüyoruz.

0202

hudutsuz derecede sana sevdalıyım.

seni anlamsız özlüyorum; korkunç, derinden ve sonsuz.

doyamıyordum ben beyza’ya.