13.05.24
Yine karanlık gecelerden birindeydim. Ay ile sabaha kadar sohbet ettiğim geceler. Camın önünde vazoda duran çiçeklere bakmıştım. Sahiden beni hiç sevmemişmiydi. Onun için yaptığım onca şeye rağmen dikkatini bile çekemememişmiydim? Ne kadar acınası bir halde olduğumu görmüyor muydu? Aşığım dediğim halde beni anlamıyor muydu? Yoksa sadece beni ben olduğum için mi istemiyordu. Dokunamadığım dudağın, başka dudaklara değmesi canımı yakıyordu. Mahvoluyordum. Aşk bu değildi. Olmamalıydı. Benim gözümden akan yaşın yüreğini körüklemesi gerekirken, ateşini söndürmemeliydi. Geceler ruhuma dolanan bir sarmaşık oldu karanfilim. Senin olmadığın her gece yüreğime alevini düşüyor, kalbimedeki ateş körüklüyordu. Ölüyordum karanfilim, ölüyor...